Op een avond toen ik een nieuw medicijn aan het maken was, zag ik een vreemde gloed in mijn ooghoek. Ik keek naar mijn boekenkast, er was één van mijn boeken die mij opviel. Deze had ik nog nooit eerder gezien. In de boekenkast stond een boek zo zwart als kolen, maar zo sprekend als goud. Toen ik het boek pakte las ik op de voorkant "Het geheim van Tira". Het boek stond vol met aparte kunsten. Manieren om ziektes te genezen waar er nog geen medicijnen voor waren. Er was iets met me die avond, en nog voordat ik na kon denken was ik begonnen de medicijnen te maken. Ik weet niet meer wat ik deed. Er was een lichtflits en een vreemd, bijna dreigende lach in de duisternis.
De volgende ochtend werd ik wakker op de grond, mijn hoofd bonsde. Toen ik opstond raakte ik in paniek, er waren tekens gemaakt van bloed op de grond. Ik had de tekens bedekt met een kleed dat opgerold in de hoek stond, en probeerde er geen aandacht aan te besteden. Ik besloot mijn spullen te pakken en te vertrekken naar de markt.
De hele dag had ik me ongemakkelijk gevoeld. Ik hoorde vreemde geluiden komen uit de donkere schaduwen van de markt. Ik werd ongerust. Ik wist niet wat het was. Ik had geprobeerd er niet op te letten, maar de mensen begonnen me vreemd aan te kijken. Ze waren niet dom. Ze wisten het.
Tegen het einde van de dag kwamen een paar kinderen naar mijn werkplek met de vraag voor een medicijn voor hun moeder. Ik vroeg ze om te wachten in mijn werkruimte, zodat ik het medicijn kon pakken uit de kelder. Ik dacht "Wat kan er mis gaan?", Ik heb de tekens goed verstopt dus niemand zou er zomaar achter kunnen komen. Op dat moment was het gelach weer begonnen, maar dit keer veel luider. Ik dacht dat ik het me verbeelde.
