Hideaway |•TaeKook• °YoonMin° °NamJin°

8. Bölüm

Bir umut. Belki de insanoğlunun tek ihtiyacı olan şey. Eğer umut olmazsa yaşayabilir mi insan? Umut olmazsa mutlu olabilir mi? Umut olmazsa hayattan zevk alabilir mi?

Son birkaç gündür her şey oldukça durgundu. Taehyung okuldan eve, evden de okula gidip geliyordu. Geceleri saymazsak tabii.

Jimin, onun boyuna laf eden Jungkook'a karşı sinirliydi. Hem hiçbir tepki göstermeyip Taehyung ile konuşmaması, hem de kendini bir şey sanması sinirini bozuyordu.

Yoongi, içten içe Taehyung'a üzülüyordu. Her ne kadar Jimin ile yakın olmaları sinirini bozsa da kendini onun yerine koyuyordu. Jimin ile ayrıldıklarını ve bir gün kader onları tekrar karşılaştırdığında Jimin'in onu tanımıyor olması düşüncesi bile sinirlerini zorluyordu. Böyle bir şey başına gelse o asla Taehyung gibi sakin kalamazdı.

Ve Jungkook.
Her gün okula gidiyor, kendi halinde takılıyordu. Jimin ve Yoongi'nin tuhaf bakışları karşısınsa sinirlense sakinliğini koruyor, umursamaz davranıyordu.

İşte yine böyle bir gündelerdi. Haftalardır devam eden sakinlik acaba bugün de devam edecek miydi?

♥

Her şey bir anda gelişti. Kimse ne olduğunu anlayamadı. Ortalık o kadar karıştı ki olayın ne olduğu bile bilinmiyordu.

Son birkaç gündür devam eden bu sakinlik, en sonunda bozulmuştu. Okula takım elbiseli üç adam gelmiş ve Jungkook'un sınıfa doğru ilerliyorlardı.

Bahçedeki öğrenciler ve koridordaki öğrencilerin hepsi gelen bu üç takım elbiseli adamı müfettiş sanarak saygıyla önlerinde eğiliyorlardı. Ama bilmedikleri bir şey vardı ki o da o adamların hiçbiri müfettiş değildi.

Jungkook, sınıfında her zamanki gibi oturuyor ve telefona bakıyordu.

O sırada Taehyung ve Jimin koridorda, bahçeye çıkmak için geziyorlardı.

Taehyung o adamları görünce, o da başta diğerleri gibi müfettiş sandı. Ama içindeki bu garip duygu, nedensiz yere bir terslik olduğunu sayıklıyordu.

“Bu adamlar kim?” diye sordu Jimin. O da bu durumu garipsemişti.

“Bilmiyorum.” diye yanıtladı Taehyung.

İkili, takım elbiseli adamların yanından geçerken Jimin onlardan birinin omzuna çarptı.

“Üzgünüm.” gibi bir şeyi ağzında gevelediğinde adamlar onunla ilgilenmedi. Jungkook'un sınıfına ilerlemeye devam ettiler.

“Huh! İyi ki bir şey demediler.” diyerek alnını sildiğinde, Taehyung'da bir gariplik olduğunu fark etti.

“Hey, ne oldu?” dedi elini Taehyung'un omzuna koyarken. Ama Taehyung gördüğü o siyah şeyin ne olduğunu düşünüyordu.

O sırada işte her şey başlamıştı. Koridorda sert bir ses, sınıfın önünde, yüksek bir şekilde bağırdı.

“Jeon Jungkook!”

Bu sesi duyduğunda beyninden vurulmuşcasına bir şey dank etti Taehyung'a. Gözleri irileşirken şaşkınca fısıldadı. “Siktir!”

Jungkook, duyduğu sert sesle kaldırdı başını telefonundan. Gördüğü adamlarla kanının çekildiğini hissederken bedeni kendinden habersiz ayağa kalkmıştı.