Evinden Uzakta

3. Bölüm

Paralel evrendeki çocuktan:

İki yakın arkadaşımla odama girince küçüklüğümden beri çizdiğim Laçin'in resimleriyle dolu duvar ve masanın üstü her zamankinden daha anlamlı gelmişti. Onu rüyalarımda gördüğüm günden beri aşıktım. Onun hayal gücümün ötesinde gerçek birisi olduğunu hep biliyordum. Yoksa böylesine aşık olmak delilikti. Ve şimdi sevdiğim o harika kızla iletişime geçmiş olmam bir hayli daha harikaydı.

Olanları başından beri bilen iki arkadaşıma anlatmak üzere onları çağırmıştım. Onlar bana inanıp hep yanımda olmuşlardı. İçimi açtığım tek insanlardı.

Asena ve Tolga yatağıma yan yana oturup anlatacaklarımı dinlemek için heyecanla bana bakıyorlardı.

Bende onların istediği gibi direk konuya girdim.

"Laçin ile nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde konuştum. Beni duydu, bana yanıt verdi. Rüyalardan kat kat güzel bir histi. Sanki ruhumun içinde bir yerlerde gibiydi. Tanrım. Anlatılması güç Bir olay."

Asena gözlerini kocaman açıp küçük bir çığlık attı." inanamıyorum! Yıllardır anlatıp durduğun, resimlerini çizdiğin kızla konuştun öyle mi? Gerçekten inanamıyorum. "

Tolga ona nazaran daha ağırbaşlı biriydi. Çığlık atıp durmadı. Gözlerini bir kaç kere kırpıştırıp düşünceli düşünceli baktı.

"Ama bu nasıl olabilir ki? Yani demek istediğim Aşıl, yine rüya falan değildi değil mi?"

"Hayır oğlum, baya ciddi ciddi aşırı gerçekti. Istesem sanki sesine dokunacak kadar yakındı. Beni hissetti. Bunu biliyorum. Oldukça gerçek.."

"Ne olacak şimdi! Ne konuştunuz?"

Asena tırnaklarını yemeye başlamış merakla bana bakmayı sürdürüyordu. Söyleyeceğim hiç bir sözü kaçırmak istemediği ilgili bakışlarından anlaşılıyordu.

Onlara o kısa sürede neler konuştuğumuzu anlattım. Baygın bir şekilde kampüsün tuvaletinde kendimi bulduğumu da anlattım.

O sırada elinde çay tepsisi ile odaya giren abim tüm dikkatleri üzerine çekti. Bu sayede konuşmamız noktalanmış oldu.
"Gençler bir çay içelim dedim, rahatsız etmedim ya?"

"Yok abi öyle konuşuyorduk işte."

Abim hepimizi çay fincanlarını dağıttı. Sıcacık çay fincanını elimin yanmasına aldırış etmeden sıkıca kavradım. Hissettim. Sıcaklık tenimi bir süre kavurdu. Bu aynı onun gibiydi. Tıpkı böyle gerçekten elimin yandığı kadar gerçekti. Şu yaşıma kadar onu nasıl sevdiysem, işte öyle gerçekti.

Hayatımda onun dışındaki herşey tüm sıradanlığıyla ilerliyordu.
Abimle birlikte yaşıyorduk. Annem ve babam ayrılma kararlarından sonra ikimiz bir eve çıkmıştık. Okula gidip geliyor, onun yanında boş zamanlarımda çalışarak abime katkıda bulunuyordum. Tek başına evi çekip çevirmek kolay değildi.

Daldığım düşüncelerden abimin elinin yüzümün önünde sallanmasıyla çıkabildim.
"Aşıl, kime diyorum oğlum?"

"Dalmışım.. Efendim?"

"Bu akşam Bi kafa dağıtalım gençlerle. Bizimkileri de alıp Asım'ın oraya mı gitsek?"

"yok be abi hiç havamda değilim."

Asena elini umursamazca salladı.
"Hayır canım gidelim tabi."
Sesi sonlara doğru kısılarak abime masum bakışlarını yolladı. "yani, biz de davetliyiz değil mi?"

Abim güldü. "Tabi davetlisiniz kızım. Sizsiz olur mu hiç?"

Asena gülümseyip ellerini çırptı. Sonra bana dönüp kısık gözlerindeki tehditi net olarak gösterdi.