Belle's life

H4: Twijfel op Bello...

Oneee!! Ik moet hier zo snel mogelijk weg!! Er mag niets meer gebeuren tussen ons. Wat als ik echt gevoelens voor hem kreeg?? Ik stond recht 'Hey, waar ga je naartoe??' vroeg hij verward aan me. Ik denk dat hij dit niet had zien aankomen. 'Ik ga weg, problemen mee?' ik wachte niet op een antwoord en liep direct door. Toen ik op de parking stond van de school voelde ik een warme hand op m'n arm, je kon de warmte zo door je kleren voelen.

Ik keek verward naar de hand, daarna de arm, en toen zag ik het gezicht van hém. Ik werd nog chagrijniger dan ik al was. 'Jake laat me los!!' 'Sorry' hij liet direct los maar ik zag aan zijn houding dat we niet uitgepraat waren. 'Waarom ga je zo snel weg? Komt het door mij?' dat laatste was maar gefluister, maar luid genoeg zodat ik het kon horen. 'Sorry Jake, maar ja het komt door jou, ik heb gewoon geen behoefte aan een vriendje.' ik was, denk ik, een beetje bot maar ja zo ben ik nou eenmaal. Ik zag dat dit het punt was.

Ik zag verwarring, woeden, verdriet en nog iets anders in z'n ogen dat ik niet thuis kon brengen. 'O, sorry, ik wist niet dat het zo zat? Maar we kunnen toch vrienden zijn?' vroeg hij hoopvol. Ik dacht even na 'Sorry Jake maar ik denk niet dat dát een goed idee is.' En ik ging weg, ik kon de ellende niet meer aan.

Ik moest me maar eens consentreren op de aankomst van Bello, mijn toppaardje! Nou ja, 'paardje' is misschien niet helemaal juist ik denk dat paard een betere formulering is. Gelukkig is het morgen geen school, dan kan ik lekker de hele dag bij Bello'tje blijven. Toen het tijd was ging ik samen met Evelina naar m'n huis. Dat is een gemak aan geen ouders meer hebben, je hoeft nooit optijd thuis te zijn. Om 23u ging ze naar huis. Toen ik in bed lag dacht ik nog even na over dat gedoe met Jake.

De volgende dag was ik al vroeg op, want ik moest Bello's stal nog klaarmaken en zien dat ik klaarstond om m"n schatje te ontvangen met een lekkere groene appel. Toen kwam ze eindelijk aan.. Het duurde echt te lang voor me! Toen de trailer stilstond ging ik rechtstreeks naar de chauffeur, om te vragen hoe de reis ging. Het ging goed zij hij, ik was opgelucht. Ik deed de laadklep open en zag de chauffeur zijn mond openvallen.

Ik grinnikte 'Had je haar nog niet gezien misschien?' hij aarzelde 'Ehm, nee, eigenlijk niet. En wow wat een prachtig paard!! Wat doe je met haar, dresuur of springen?' Hij keek eg vriendelijk te zijn dus zei ik 'We zijn aan het trainen om mee te doen aan het kampionschap dresuur.' 'Leuk, maar ik moet dringend weg voor de volgende levering' hij grinnikte. 'Ok, doei!' en hij reed weg. Ik heb eerst even een paar rondjes gestapt met Bello en nu maak ik haar klaar voor haar in haar stal te zetten.

Toen dat gebeurd was ben ik nog even naar de baas van de manege gegaan om de andere dingen te bespreken. Na een paar weken voelden Bello en ik ons hier al een beetje thuis. Om 16u 40 ging ik, zoals elke dinsdag, naar de manege om met Bello te rijden. Toen ik naar Bello's stal ging zag ik dat er een meisje bij haar stond. 'Sorry, ik wil je niet laten schrikken.' 'Heef niet Belle.' ik keek haar verrast aan 'Hoe ken je m'n naam?'  Ik dacht dat ze iets zou zeggen als: van de baas of van m'n stomme roddelvriendinnen. Maar wat ik ook bedacht was geen enkele juist. Ik denk ook niet dat ik het ooit in m'n stoutste dromen zou gedacht hebben.

Ze zei 'Van m'n broer Jake, hij kan maar nie over je zwijgen thuis.' 'Weet hij dan dat ik hier op de manege een paard heb?!' vroeg ik geschrokken, want ja, Jáke????!!!! 'Nee, hij weet het nóg niet. Maar ik denk da het niet meer zo lang zal duren.' zei ze met een brede grijns. 'Waarom?' Ik keek haar niet-begrijpend aan. 'Daar komt hij.' ze wees in de richting achter me. 'Lief zusje van me, zou je niet beter beginnen met Ontario op te zadelen i.p.v. met je vriendin te kletsen?' vroeg hij met zo'n raar toontje. Ik probeerde langs de zus van Jake te passeren maar er was geen ontkomen aan.

Jake ging naast z'n sus staan, toen hij zag dat ik er stond brak het zweet bij hem los. 'Nou Jake, wist je dat je vriendin een paard heeft?' écht een klein kind!! Moest ze dat nu echt zeggen?! 'Ze is mijn vriendin niet Alice!' zij hij zenuwachtig. Alice haar schouders op en ging toen weg. 'Is het waar wat Alice zei, heb je een paard?' Hij keek ongelovig naar me. 'Ja, je staat pal voor haar neus, zou je even aan de kant willen gaan? Ik was haar net klaar aan het maken om te rijden.' Ik paseerde hem. 'Mag ik je helpen?' die kwam onverwachts...