𝗰𝗮𝗿𝗼𝗹𝗶𝗻𝗮

εννέα

Έτρεμα σαν φύλλο όταν άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και ξεκίνησα να αισθάνομαι ναυτία όταν βρήκα τον Χάρντιν να με περιμένει στον καναπέ. Ήταν τόσο οικείο να τον βγάλω καθισμένο εκεί που για μια στιγμή νόμιζα πως είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Μόνο που δεν ήταν.

«Γεια» ψιθύρισε

Ένιωσα λες και στεκόμουν στην πόρτα για ώρες μα είχαν περάσει μόνο δευτερόλεπτα.

«Γεια» ανταπέδωσα

Χτύπησε απαλά με το χέρι του τη θέση δίπλα του στον καναπέ και μόνο τότε κατάλαβα πως ήταν όντως το τέλος.

Ήταν μια νύχτα γεμάτη συναισθήματα.

Έκλαψα.

Όπως έκλαψε και ο Χάρντιν.

Μου ζήτησε συγγνώμη και το ίδιο έκανα και εγώ. Δεν είχε καταλάβει γιατί μέχρι που ανάγκασα τον εαυτό μου να του το πει.

«Είμαι όσο ένοχη είσαι και εσύ» με κοίταξε περίεργα, δείχνοντας να μην καταλαβαίνει. Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Σε απάτησα και εγώ Χάρντιν»

Σιγή έπεσε ανάμεσα μας. Μια σιγή που πρόδιδε πως ότι γνωρίζαμε πλέον δεν ίσχυε και ότι είχαμε είχε εξατμιστεί.

«Δεν μπορώ να σου θυμώσω, φαντάζομαι» χαμογέλασε αμυδρά κάνοντας με να κάνω το ίδιο.

«Μπορείς να το κάνεις αν το θέλεις, αν το έχεις ανάγκη. Εγώ πάντως νομίζω πως ήμουν λίγο θυμωμένη ότι διάβασα το μήνυμα»

«Σε αγαπώ» μου είπε ο Χάρντιν με τρεμάμενη φωνή, παίρνοντας το χέρι μου στο δικό του. «Πάντα θα σε αγαπώ. Το ξέρεις έτσι;»

«Το ξέρω, και εγώ σε αγαπώ» και το εννοούσα. Ο Χάρντιν θα ήταν πάντα σημαντικός για μένα. Όχι με ερωτικό τρόπο μα ήξερα πως αν ποτέ χρειαζόμουν το οτιδήποτε θα με βοηθούσε. Όπως θα έκανα και εγώ. «Το πάτε σοβαρά;» συνέχισα μα ήξερα ήδη την απάντηση.

«Δεν ξέρω, νομίζω. Θα μπορούσε να έχει μέλλον» έπαιξε αμήχανα με τα δάχτυλα του. Ήθελα να κοιτάξω οπουδήποτε εκτός από τα μάτια του.

«Το εύχομαι, σου αξίζει αγάπη» απάντησα ειλικρινά.

«Εσύ; Σου αρέσει;»

Αναστέναξα. «Δεν ξέρω, είναι περίπλοκο»

Ο Τζέισον και εγώ δεν είχαμε καν σχέση. Βασικά δεν ήξερα πώς να χαρακτηρίσω τη σχέση μας. Φίλοι με πλεονεκτήματα; Δεν είμασταν καν φίλοι. Ήταν απλά περίπλοκο.