Και έτσι ξαφνικά , φτάνοντας σιγά σιγά στη δύση της σχολικής χρονιάς αυτής , το αγγελικό της πρόσωπο είναι πλέον σμιλεμένο στην καρδιά και το μυαλό μου, με αμυδρή ελπίδα να την ξεχάσω . Επτά μήνες στον ίδιο χώρο και ακόμα δεν μπόρεσα να ανταλλάξω κουβέντα μαζί της. Απλά κάθε πρωί που περνούσα από δίπλα της, έριχνα δειλές ματιές πρός το μέρος της. Ο φόβος με κυρίευε μέρα με την μέρα . Η αγάπη μου για αυτή με σκλάβωνε. Οξύμωρο , μα μέσα σε αυτή τη σκληρή σκλαβιά , νιώθω πραγματικά ελεύθερος ! Το μόνο που έμαθα για αυτή .... το όνομα της. Αριάδνη ! Έχοντας μόνο αυτή τη γνώση για αυτή , την αποχεραιτώ κρυφά μέσα μου, ελπίζοντας να την δω ξανά στο μέλλον και να μην μείνω μόνο με την σκέψη της. Σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό με το άκουσμα του "i don't wanna miss a thing" των "Aerosmith". Άλλη μια σχολική χρονιά με βρήκε μόνο , μα αυτή του 1997 δυστυχώς ήταν η τελευταία !
