Gökyüzünâr gibi kızaran kırmızı şarap renginigöz çukurlarıma akıtıyordu,başımı arkaya doğru attığım da kemiklerimin arasına sıkışan ruhun gölgesi büyük bir sancıyla ruhumu ona mühürlemişti.
Göz bebeklerimin arasındaki lekeli perde açılırken doğum ve ölümün arasındaki çizgiyi kırıp bir taburenin üstüne bıraktığım bedenim ruhunu ipe doladı.
Keyifsizce Tanrıya mırıldandım,yüz çizgilerime nokta gibi düşen iri yağmur damlaları,kirpiklerimin ucundaki göz yaşlarımla harmanlanarak ağlamaktan şişmiş tenime karıştığında çamur olan parmaklarımın arasına sıkıştırdığım kavanozu sarılması için kalbimin üzerine bastırdım.
Kavanozun içindeki mavi,sarı renkteki kelebek kanatları kuruyarak toz olmuştu,parmaklarımın arasına gelen kanatlar yaşamak için verdiği son çırpınışlarıydı.
Geceleri üzerini örteceğim bir hayat yoktu artık.O menekşe kokan kanatları kan kokuyordu,üzerine konduğu dalların reniyle bütünleşen yapraklar da eski tadı vermiyordu.Toprağa dokundum,koyuluğu,soğukluğu ölüme ait bir fragmanın baş hafleriydi.
Kanatlarına dokunup tekrar uçmasını istedim,onun da benim gibi sevdiği birisi varmıydı acaba?Gittiği için yeni menekşeler açtıran o toprağa kızacak mıydı?İlk orda sevmiştiniz,uçmayı hayat dolu olmayı ona öğreten sendin belkide.
İçinde tuttuğun sevgi belki karga ruhlu bir kuşa takılı kalmıştı.Hanginiz için ağırdı sevmek,bir gün seveceğini bile bile yaşamak mı,yoksa beş yüz yıl boyunca acıyla içinde tutacak olan o kargamıydı,aşkı yaşatan..?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
