Boynum tutulmuş bir şekilde uyandığımda esneme ihtiyacı duydum. Annem daha uyanmamıştır diye düşünürken mutfağa inip bakmaya karar verdim. Aşağı indiğimde ise burnuma güzel kokular gelmeye başlamıştı bile. Annem uyanmış bir de kahvaltı hazırlamıştı. Bunu söylemek hiç aklıma gelmezdi ama boşanmak anneme yaramıştı galiba.
Fiona: En sevdiğin yemekten yapsın
Mandy:Anne sabah kahvaltısında sebzeli makarna mı yiyeceğiz?
Fiona:Ahh benim aşırı zeki kızım pancake de bir çeşit yemek değil mi?
Mandy: Hemmm anladım :)
Fiona: Tamam tamam kızarma gel kahvaltımızı edelim.
Mandy:Geldim kraliçem
Anneme küçüklüğümden beri kraliçem demekten çok hoşlanırdım. Bana prenses diye seslendiğinde gülümser "O zaman sende Kraliçe'm sin" derdim. Bunun üzerine gülümser "Senin kraliçen" derdi. Bunları düşünürken kahvaltımı bitirmiştim bile annem masayı topladıktan sonra yeni açtığı terzi dükkanına doğru yola çıkmışken ben de yukarı çıktım. Üstümü değiştirip annemin yanına gidecektim. Çıkardığım asker yeşili ince kazağı ve dar kot pantolonumu giyip tam odamdan çıkacaktım ki defteri fark ettim. Tabii ya nasıl unutmuştum!
Hemen yanıma aldığım sırt çantamın içine defteri, not defterimi ve bir kaç kalem alıp kütüphaneye çalışmaya gittim.
Olayları incelerken kendimi sürekli kaybediyordum bir insan nasıl bu kadar ince ayrıntılarla olayı çözebilirdi. "HAYAT AYRINTILARDA GİZLİDİR" sözü aklıma gelince hafifçe gülümsedim annemin mesaj attığını görünce, açıp okumaya başladım.
"Mandy cüzdqnımı evde unutmuşum bugün illaki ihtiyacım olur bana onu getirebilir misin ?"
Ah annee inanamıyorum! Mecburen kitaplarımı toplayıp eve geri döndüm. Cüzdanı bulup anneme vermek için yola çıktım.
Yolda gördüğüm tanıdık ama bir o kadar da uzak olan yüze baktım. Sherlock HOLMES ???
Hemen seslendim;
Mandy: Afedersiniz Mr.Holmes
BENİ UMURSAMAMIŞTI!! İNANMIYORUM DİREKT DUYMAZLIKTAN GELMİŞTİ.
Anneme cüzdanı verip hiçbir şey söylemeden kütüphaneye geri döndüm. Sinirle biraz dışardan konuşmuşum galiba. Ne vardı yani biraz anlayışlı olsalardı. Aldığım ilk uyarı ile sessizleşip defteri incelemeye devam ettim .
Dışarı çıkıp abimi aradım
Mandy: Abi ben çok bunaldım biraz görüntülü konuşsak olur mu?
Anderson: Üzgünüm Mandy ama şuan iş görüşmesine giyorum
Mandy: Aaa inanmıyorum sana bana nasıl haber vermessin hemen geliyorum konum at yanında durmak isterim
Anderson: Aslında gerek yok ama seni ikna etmek imkansız olduğu için lafı uzatmadan konumu atıyorum. Görüşürüz ufaklık
Mandy:Bana ufaklık deme!!
Ufak bir kahkaha ile kapanan telefondan sonra gelen konum bildirimi ile yürümeye başladım.
Anderson içeri girdikten 40 dk sonra çıktığında bana mutlu haberi verdi ve beraber yürümeye başladık. Çok kısa bir zaman sonra abime gelen "işe bugün başlıyorsun sana atıcağımız konuma gel" telefonu üzerine merakımı gizleyemeyip adrese baktığımda, bizim evin arka sokağı olduğunu görünce korkuyla annemi arayıp iyi olduğunu öğrenince rahatladım. Anderson ile olay yerine gittiğimizde gözlerim yine Sherlock'u görmüştü. Ben şoku üzerimden atlatmaya çalışırken Anderson'a baktığım da onun daha büyük şokta olduğunu gördüm...
Eveeet yeni bölüm ile karşınızdayız.
Artık konuya girmek istediğimiz için bu bölüm olaylar biraz hızlı gelişmek zorunda kaldı saçma olmuşsa hepinizden özür dileriz.
Acaba Anderson neden bu kadar şaşırdı???
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...🤗
