Hayat gerçekten yoruyor insanı. Tamam yorsun ama değiştirmesin bari insanı. Önceleri umut vardı sonraları pişmanlık peki değdi mi tüm bunlara? Dönüp bakıyorum geriye ; günlerce öncesini düşünüp duruyorum pişmanlık diye adlandıramıyorum hâla , umudum tükenmedi çünkü belki diyorum belki ...
Çünkü bakıyorum ve sadece bakmakla kalmıyorum görüyorum gözlerinin içini aslında farklı şeyler söylemek istediğini ama yapamadığını söyleyemediğini. Bilmiyorum belkide kendimi avutuyorumdur yada öyle olmasını istediğim için öyle görüyorumdur ama hâla bi keşke değilsin benim için. Sana , aslında seninle olan yaşanmışlıklara keşke demem hakaret olur onca aşka. Hâla ihtimaller üzerinde ilerliyorum halbuki tek bir ihtimal var ve ben en çok da onu göz ardı ediyorum. Tamam biliyorum her *şeyin farkındayım ama atlatamıyorum. Bazen kolay sanıyorlar unutursun geçer diyorlar ama bilmiyorlar bazılarının teğet geçtiğini bazılarının delip geçtiğini.
İşte bizimkide delip geçemedi takılı kaldı orda geçse acır ama illa bir gün kabuk bağlar. Ne yapalım ne teğet geçecek ne de delip geçtirecek kadar şanslı değilmişiz. O zaman gelenede gidenede, teğet geçenede ,delip geçenede eyvallah. ..
