Yazmak geliyor içimden, içimdekileri dökmek geliyor. Belki anlatabilseydim olanları çözümü bulunabilirdi ama güvenemiyorum kimseye. Doğru, anlatıyorum bazı şeyleri,sonra hani gece olunca, vicdanımla konuşmaya başlayınca, yastığım eskisi gibi rahat olmadığında, pişmanlık kaplıyor içimi. Acaba diyorum acaba ? Doğru mu yaptığım, ya anlatırsa birine, yada bir gün yüzüme vurursa bu olanları, işte hep bundan korkum hep bundan insanlardan kaçışım. Sorgulamayı bıraktım artık, evet doğru, her insanın içinde iyilik var ama iyiliğin varolduğu kadar kötülükte. Velhasıl cancağızım, insanlar kötü olanı kullanmayı tercih ediyor ve onlar bu tercihlerinde ısrarcı oldukça, benimde geceleri vicdanımla olan konuşmam, keşkeyle başlayan cümlelerimin pişmanlığı devam ediyor, edecekte. Belki bir gün hani olmaz ya ama ümit işte...
