Kuralsız Anlaşma

Baskın Var

Yazılış tarihi 18 Aralık 2020
Saat 22.25

Şu ana kadar ümitsizlikler yaşadığımız birçok durumlar olmuştur. Bu yüzden insanoğlu bazen sabredemeyip isyan içinde olabiliyor. Halbuki gecenin sonunda gündüz olacağını unutuyorlar. Bence hiçkimse ben hiç ümitsizliğe kapılmadım diyemez. İnsanoğlu birçok duyguya sahip bir canlı olarak ümitsizliğe kapılmıştır ya da kapılacaktır. Bir olay, durum karşısında ümidini yitirmeden sabredenler, yarın ya da en yakın zamanda bir değil birçok ümit kapısı açılacak belkide. Söylemek isterimki bugün ümidinizi yitirip yarınlarınızıda mahvetmeyin. Ümitleriniz varsa yarınlarınızda var. Ben ne olursa olsun hep bu düşünceyle yaşadım. Bazen umutsuzluğa kapılıp isyan etmişliğim vardır. Yinede yaşadığım bu sefil hayata şükrediyorum. En azından başımızı koyacak bir çatımız var. Dağın başında nerdeyse unutulmuş bir yerde yaşıyoruz. Tabi teröristleri saymazsak. Okula gitmek bile zor bu şartlarda.Yinede bu yerden kurtulmamın tek çaresi okula gitmek.Daha küçüğüm.Bazı şeylere aklım ermiyor. Liseye yeni başladım. Zorlu şartlara rağmen hedefim okuyup buradan çıkabilmek. Bu zamanlarda geçecek elbette. Zaman ilerleyecek, bazı şeylere dönüş olmayacak. Hatta imkansız hale gelecek. Bu yüzden elimdeki tüm fırsatları değerlendiriyorum. Şimdide duvarları çatlamış olan evimizin camı olmayan penceresiyle ilgileniyorum. Cam almaya paramız yok. Bir poşet bulup kapatıyorum pencereyi. Annem hasta yatağında yatıyor. Ne yemek yiyor ne de içmek... Zorlada olsa yaptığım çorbadan birkaç kaşık yediriyorum. Sobada sönmek üzere. Sönmeden odun getirmeliyim. Dışarı çıktığımda rüzgardan göz gözü görmüyordu. Gözlerime dolan tozlardan zar zorda olsa birkaç odun alıp eve girdim. Umarım poşet dayanır. İki abimde birazdan babamla gelirler. Onlar bu dağın koruyucusular. Bir gün hiç gelmemelerinden korkuyorum. Akşam iyice bastırdığında abimler hâlâ gelmemişti. Sabaha kadar oturup onların gelmesini bekledim ama gelmediler. Bir terslik var. Bunu hissediyorum. Sabah ezanıyla kalkıp namazı kıldıktan sonra koşuya çıktım. Babam her zaman bir çıta kadar hızlı olmalısınız der. Bunun içinde sabahları koşuya çıkartır bizi. O olmayıncada kendimiz koşuya çıkarız. Bu bir alışkanlık haline geldi. Hızlı koşmanın bana bir yararını daha görmedim ama babam söylüyorsa vardır bir bildiği. Koşudan sonra biraz ağırlık çalıştıktan sonra atış yaptım. Çoğunlukla hedefleri tam isabet ettirirken nadirende kaçırdığım oluyor. Ama babam ileride mükemmel bir keskin nişancı olacağıma inanıyor. Onu hayal kırıklığına uğratmak istemediğim için ileride bir asker olmayacağımı söylemiyorum. Askerlik çok kutsal bir görev. Cesur olmayı gerektirir ama o da bende yok. Eve gidip kahvaltıyı hazırladıktan sonra anneme kahvaltısını yaptırdım. Abimler hâlâ gelmemişlerdi. Annem tekrar uykuya daldığında hazırlanıp çıktım. Abimlerin nerede olduğunu biliyorum. Yanlarına gitmem iyi olmayacak ama gitmeliyim. Yarım saat kadar yürüdükten sonra sonunda ulaştım. Babam dışarıda biriyle konuşuyordu. Yanlarına doğru ilerlediğimde babam beni gördü. Şaşkın bakıyor, benim buraya neden geldiğimi sorguluyor. Ama zeki adam. Konuşmadan beni anlayacağını biliyorum. Onlara yaklaşmaya birkaç adım kala bir ses duyuldu. Bu sesi, bu uğursuz sesi çok iyi tanıyorum. Bu ölümün sesi... Bu bana yapılan ilk darbe.Bu ilk kaybedişim...

Koşarak babamın yanına geldiğimde çoktan son nefesini verdiğini anladım. Bu benim ilk yıkılışım ama sonda olmayacak. Bunu hissediyorum. İçim deprem yeri. Bir boşluktayım. Yolumu kaybettim sanki. Benim babam...Benim babam beni bırakıp gitmiş olamaz.Hayır gitmiş olamaz. Bunu yapamaz. Küçük kızının ne kadar üzüleceğini biliyor. Şimdi burası savaş alanıyken buradan uzaklaşmam gerek belkide. Ama babamı, canımı nasıl bırakabilirim ? İçim dışına çıkar gibi ağlamaya başladığımda aslında
her şeyin yeni farkına varıyorum. Babam yoktu artık. Biri beni çekiştirdiğinde bulanık gözlerle o kişiye baktım. Ne dediğini duyuyor ama algılayamıyordum. Boş gözlerle bakmaya devam ettiğimde o suratıma sağlam bir tokat attı.