My One Less Lonely Love

11

Tumayo si Paolo at nilahad ang kamay kay Kara.

"Come on." Yaya nya dito.

"Bakit?" Kunot-noong tanong nito pero hinawakan rin ang kamay nya.

"Ipapakita ko lang ang ebidensya ko para maniwala ka."

Magkahawak ang kamay na sabay silang umakyat papunta sa ikalawang palapag, hinayaan lang nito na alalayan nya hanggang sa mapatapat sila sa kanilang tinutuluyang kwarto noon.

Tiningnan nya muna ito at nakita nya ang mukha nitong nag-aalangan.

"This place looks familiar."

"Because you are really Shannah. My Shannah. And this is our home." Binigyan nya ito ng isang nakakapagpagaan sa damdamin na ngiti.

He open the door and walk inside, and he notice that Kara is trembling when they walk inside.

At nakita nyang napako ang mga mata nito sa kanilang wedding picture sa ulunan ng kama. He let go of her hand and stare at her.

Nakita nya ang pamumuo ng luha sa mga mata nito.

"T-that picture.... iyan ang nakita ko sa panaginip ko."

He sigh.

Lumapit sya dito at niyakap ito mula sa likod.

"It's because you are my wife." He said.

It really feels good when he imprison her to his arms, he miss this kind of feeling that he don't feel in two years.

"B-but I don't clearly remember everyhing. It's just- it's just you. Ikaw lagi ang napapanaginipan ko the first time I saw you at the company." Gulong-gulo na parang hindi maintindihan ang lahat.

"Maybe you have an amnesia. Don't worry we will work on it. Kokonsulta tayo sa doktor para malaman kung may amnesia ka nga."

Napagisip-isip nya na baka nga ay may amneaia ito kaya hindi sya maalala kaya hindi nya muna ito pinipilit until she came here and asked if she really is his wife.

HINDI ni Kara mapigilan ang mapaiyak ng malinawan ang kanyang isip. Oo,tama. Alam na nya sa sarili nya na asawa nya nga ito. Na totoo lahat ng nasa panaginip nya. Gosh, how dare her to forget this man.

Napahagulhol na sya ng iyak kaya humigpit ang yakap ni Paolo sa kanya mula sa likod.

"I'm sorry. I'm sorry." Paulit-ulit nyang sinasabi habang humahagulhol ng iyak.

Hindi nya lubos maisip na magagawa nyang kalimutan ang ganitong uri ng lalaki-- ng asawa. Pakiramdam nya ay napakasama na nya at nakalimutan nya ito.

"Shhh. Don't cry. It's hurt like hell seeing you cry. Stop crying ok. Everything will be alright let's just wait ok?"

Pilit nitong pinapagaan ang loob nya pero hindi nya maawat ang sarili na hindi maiyak. Ayaw tanggapin ng kalooban nya ang mga nangyayari. Bakit madali lang para dito na tanggapin lahat? Samantalang sya ay hindi manlang matanggap ang mga nangyayari. Pakitingin nya ay ang sama-sama na nya talaga.

Hindi maampat ang luha sa mga mata nya. The man she is drooling with is her husband. Yeah, her husband. And it feels good to say that Paolo is her husband. She feel proud all of a sudden.

Humiwalay na ito sa kanya at pinaharap dito.

"I-i'm sorry." Muli ay sabi nya habang humihikbi.

"It's ok. Ang mahalaga nandito kana ulit. Don't ever leave me again ok." Nagmamakaawa ang tinig nito kaya tumango-tango sya dito.

Muli ay niyakap sya nito at siniksik ang mukha sa leeg nya.

"Hindi ko na kakayanin kapag nawala ka ulit sakin, two years is enough for the fvcking torture." Sabi nito ng marahang yumuyugyog ang mga balikat kaya nahulaan nyang umiiyak ito.