Fısıltı

~Fısıltı~ 1. Bölüm

Medya:İrem Keskin

❤❤❤

Keyifli okumalar...

✏

Dizilerde birden zengin olan aileleri hiç anlamazdım saçma diziler derdim. Bu düşüncem hiç bir zaman değişmedi ta ki düne kadar...

Annemin birden odama dalıp beni korkutması yetmiyormuş gibi "Zengin olduk!" diye bağırması beni daha çok korkutmuştu. Sevinçle küçük çocuklar gibi olduğu yerde zıplaması komik görünse de, o yüzündeki gülücük beni içten mutlu etse de korkum hala geçmemişti.

"Ya anne ne yapıyorsun korktum!?" demem ve o korkuyla sesimin yüksek çıkması annemin o komik zıplamasını durdurmuştu. Üstüne üflemem daha kötü olmuştu. Annem terliğini çıkarıp bana fırlattı. Ani bir refleksle terliğin kafama değil duvara çarpmasını sağladım.

"Anneye üflenmez! Salona hadi çabuk bekliyorum." dedi ve çıktı.

Annemin şaka yaptığını düşünsem de sonradan ciddi olduğunu görünce hem şaşırmıştım hem de sevinmiştim...

Şimdi ise televizyon izliyorum annem ise yemek hazırlıyordu. Sıkıntıdan ölüyordum. Telefonum sarjdaydı. 2 saat ders çalıştıktan sonra televizyon izlemek o da yetmiyormuş gibi sarjımın bitmesi o da yetmiyormuş gibi televizyonda hiç bir şey olmaması kâbus gibiydi.

Ve annemden o klasik cümle geldi...

"Kızım hadi git ekmek al"

Akşamın 7'sinde neden anne neden?

"Anne çok karanlık korkarım ben vallah"dedim. Tabi annem yer mi?

"İşine gelince gidip cips filan alıyorsun ama hadi hadi kalk bakayım hem de ne korkması kocaman 17 yaşında kız aaa hadi kızım hadi" dedi annem. Malesef daha fazla itiraz etmem hiç bir şey değiştirmeyecek. Yavaş yavaş yerimden kalktım annem parayı verdi montumu giydim tam çıkacakken kapı zili çaldı. Bende o ara bağcığımı bağlıyordum.

"Of anne bak şu kapıya." dedim zaten gideceğim diye canım sıkkın.

Annem ofladığım için terliğini çıkardı. Ve o silahın kurşunları tam kafama 12'den isabet etti.

Game over...

"Anne ya acıdı"

"Susta git ekmek al" dedi ve kapıyı açtı. Gelen komşumuzdu. Bende sahte bir gülücükle gelen komşumuza baktım.

"İyi akşamlar nasılsınız? İremcim nasılsın okul nasıl gidiyor" dedi Güliz teyze.

"Güzel gidiyor Güliz teyze , iyiyim sen nasılsın? Bende şimdi bu karanlıkta ekmek almaya gidiyordum"

"İyiyim bende kızım. Eh tabi koca kız oldun hadi bakalım sen git" dedi Güliz teyze.

Evden çıktığımda annemin Güliz teyzeyi eve davet ettiğini duydum. Güliz teyzede girmişti.

Yolda ilerlerken tanıdık birini görünce çok sevinmiştim o da benim kankam Candı. Can benim 8 yıllık arkadaşımdı. Şu ana kadar en az tartıştığım kişi diyebilirim. Zaten asla tartışmam kimseyle. Tartışmayı seven bir insan tabii ki değilim. Mesela örnek vermek gerekirsek eski kankamı saçından tutup yerlerde sürüklemek.

"Aa Can naber?" dedim daha yeni görmüş gibi yaparak.

"İyi senden?"

"İyi ekmek alıcaktım şu bakkaldan bende"

"Güzel bende hava alıyorum her zaman ki gibi. Neyse benim gitmem lazım yarın okulda konuşuruz sana bir şey demem lazım" dedi. Tam şimdi şöyle diye itiraz etmek için ağzımı açacekken durdurdu beni.