ik word wakker en merk dat ik moet hoesten.
Niet zomaar een kuchje, maar echt lange hoesbuien.
Het is nu al meer dan een maand dat ik last heb van die hoestbuien, maar ook -en vooral- van een heel slechte ademhaling.
Ik dacht eerst dat het een gewone ziekte was, maar het word met de dag erger.
Ik begin echt bang te worden dat het iets ergs is, iets waaraan je dood kan gaan.
Maar als de verhalen waar zijn (en dat hoop ik ten zeerste) zullen de dokters naar ons dorp komen.
De dokters reizen alle arme landen af op zoek naar mensen die ze kunnen helpen.
Ze zeggen dat ze nu al in Ladag, een havenstad niet zo ver hier vandaan zijn, dus met wat geluk zijn ze binnen enkele weken hier.
Pablo komt zachtjes binnen. "hallo kleintje, gaat het een beetje?"
Ik kan enkel knikken, niet dat het zo goed gaat, maar ik heb wel slechtere dagen gehad.
Pablo zegt dat ik maar moet proberen om nog wat te slapen, hij knielt neer naast mijn matrasje en streelt zachtjes door mijn haar.
Zo val ik uiteindelijk in slaap.
En Pablo zit daar nog steeds als ik enkele uren later wakker word.
"Je hebt koorts Imee, en dat is niet zo goed. Blijf maar lekker liggen kleintje, je hoeft vandaag niet te helpen." Hij geeft me een kusje op mijn gloeiende voorhoofd."Slaapwel.",fluistert Pablo.
"Imeeeeee!, komen eeeeeten!"
Eigenlijk heb ik geen honger, maar papa zegt dat ik nog zieker word als ik niet eet, dus ik stap met een bonkende kop uit bed en ga naar de keuken.
"Eindelijk! Jij bent wel heel traag zeg!"Hoewel Maya al bijna 5 jaar is kan ze het nog steeds niet laten om altijd te schreeuwen.
Ik zucht, "ja" zeg ik enkel, en ik ga zitten.
Net als ik een hap rijst wil opeten krijg ik weer een giga hoestbui.
Het duurde wel tien minuten voor ik ben uitgehoest, en in die tijd zat iedereen me aan te kijken.
Pas toen ik uitgehoest was konden we elkaar weer verstaan.
Maar net toen de gesprekken een beetje op gang kwamen, begon Nimuel te hoesten, hij had zich waarschijnlijk verslikt.
In eerste instantie keek iedereen naar mij, zelfs Nimuel.
En ook ik merkte pas na enkele seconden dat ik niet aan het hoesten was.
Pas toen we besefte dat het Nimuel was keken we naar hem.
"Nee, 't is niks. In had me gewoon verslikt, hoor",zei hij verontschuldigend.
"Oh, oké", zei papa, opgelucht dat ik toch geen hoestbui had gekregen.
De rest van de maaltijd verliep in stilte.
Toen mijn bord dan eindelijk op was voelde ik mij zo moe dat het even leek of ik aan tafel in slaap ging vallen.
Gelukkig had papa het gezien.
"Kom maar lieverd", zei hij, en hij droeg me naar bed.
Hoewel ik vreselijk moe was kon ik de slaap maar niet vatten.
een herinnering:
ik ben vijf jaar, en ik speel tikkertje met alle kinderen van de straat.
En dat zijn heel veel kinderen.
Het is geweldig leuk.
Papa en mama kijken vanaf de kant toe, ze glimlachen.
Ze zijn gelukkig, net als ik en Pablo en alle andere kinderen en alle andere ouders in de straat.
Toen ik wakker werd was het helemaal donker.
Na een hele lang hoestbui viel ik weer in slaap.
Na enkele uren geslapen te hebben werd ik wakker van fluisterende stemmen.
Het waren Pablo en papa.
"Pablo, ik weet dat ik dit niet zou mogen zeggen maar ik denk dat Imee ... ach je snapt me best."
daarop volgde een lange stilte waarin ik Pablo zachtjes hoorde snikken.
"Neen, dat nooit ze...ze is mijn kleine zusje, en de dokters zullen haar genezen."
"Ja", zuchtte papa. "Als ze op tijd zijn."
Pablo zei nog iets, maar op de een of andere manier kon ik dat niet meer verstaan.
Ik voelde mijn lichaam verstijven.
Papa dacht dat ik dood ging.
Het geluid om mij me heen werd stiller
Ook mijn zicht werd waziger.
Na nog een lange hoestbui werd alles zwart.
Toen werd het zwart plots wit.
Ik merkte dat ik weer fatsoenlijk kon horen.
Toen ik op keek zat papa naast mijn bed.
"Je was een hele tijd bewusteloos", zei hij.
"Hoe lang?"
Papa haalde zijn schouders op.
"Lang",zei hij alleen.
Pablo kwam binnen.
"Oh god" zuchtte hij,"Ik dacht dat je dood was."
Ja,dacht ik bitter, ik kan dan ook elk moment sterven.
Maar ik zei er niets van, het was ook hun fout niet.
Ik haalde mijn schouders op, ik wist niet wat ik anders moest doen.
"Papaaaaaaaa!"
We keken allemaal tegelijk naar achteren, en we zagen Nimuel staan, hij had een briefje van 20 peso in zijn hand.
"Ik heb een baantje", zei hij met een grijns.
"Waar ga jij werken dat je zoveel verdient?",vroeg Pablo.
"Ik ben vanaf nu een echte schoenenpoetser, samen met Datu."
Datu is de beste vriend van Nimuel, ze zijn al bevriend sinds ze als tweejarigen samen zijn beginnen voetballen.
Papa knikt goedkeurend, wetend dat Datu te vertrouwen is.
"Elke dag?",vroeg hij.
"Neen, op maandag niet, en we beginnen pas na de middag. Dan kan ik in de voormiddag nog helpen met de dieren en zo."
Nimuel was alweer buiten, het geld lag op tafel.
20 Peso, dacht ik in stilte, zo veel geluk kan hij toch niet elke dag hebben.
"Over werk gesproken, ik moet ook maar eens vertrekken",papa streelde me nog eens door mijn haar.
Papa zuchtte, hij haatte zijn werk in de fabriek.
Maar hij ging toch werken, elke dag en ook nu.
Ik hoestte, harder en langer dan ooit, zo lang dat ik dacht dat ik mijn longen eruit zou hoesten.
Pablo keek me bezorgd aan, en zelfs met mijn zeven jaar snapte ik dat het echt slechter met me ging, dag na dag.
Ik kon maar hopen dat de dokters snel zouden komen.
Ik denk dat ik toen weer flauwviel, of gewoon in slaap dommelde.
Toen ik wakker werd hoorde ik Maya iets schreeuwen, het eten is klaar, raadde ik.
Ik zuchtte, de laatste tijd ergerde ik me steeds meer aan het feit dat mijn vijfjarig zusje het nog steeds niet kon laten om steeds te schreeuwen.
Toen pas merkte ik dat Nimuel naast mijn bed stond.
"Imee, gaat het wel, je ziet zo bleek?"
Ik haal mijn schouders op.
Het gaat nu eenmaal niet goed met mij,"Ik ben nu eenmaal ziek, dus nee, het gaat niet zo best."
Ik zag hoe Nimuel een glimlachje forceerde.
"Kom eens hier."
En zonder verder nog iets te zeggen tilt hij me op, draagt me naar de keuken, en zet me op mijn stoel.
"Ziezo.",zucht hij, als hij zelf ook gaat zitten.
