The Unseen

Chapter 6

Chapter 6

Grace

It's been days, weeks i think since i last saw and interacted with jake, which i was glad about, hindi ko na rin pinoproblema sina bea. magkaklase man kami ni jake ay napansin kong madalas itong umabsent at kung papasok man siya ay kunting kamusta lang ang nagiging usapan namin, halata rin ang pagod sa mukha nito.
Natataka nga ako kung among pinaggagawa ni jake.

Hindi na ako pinapansin ng mga estudyante ngayon at nagagawa ko narin ang mga bagay na ginagawa ko dati..

Being nobody really suits me.

Mabilis natapos ang araw ng eskwela at ngayon ay papauwi na ako, huminto nona ako sandali sa isang fishball vendor upang kumain, hindi namn siguro kawalan kong bibili ako para sa sarili ko.

I sat on a bench at the park, malapit kasi sa park ang mga pamindang street foods samin which really help the vendors dahil maraming dumadaan sa park tuwing uwian lalo na't nasa ligid lang nito ang maid road.

Habang kumakain ay napansin ko ang dalawang lalaki na naka upo malapit sa bench na inu upoan ko, i mean its obviously possible na may umupo doon it's a park after all but the strange part is they keep on glansing at me. It got me worried so immediately finish my food and began walking.

I looked behind me, nagulat ako ng nawala ang dalawang lalaki, it freaked me out kaya pinagpatuloy ko ang paglakad ko na ngayon ay mas mabilis na, ayaw kong makidnap, kung mga kidnapper man ang mga yon.
.
.
.
.
.
.
Pag kauwi ko sa bahay ay naabotan ko si mama na nag luluto ng hapunan.

“ma, mano po” sabi ko sa kanya habang inaalala ang dalawang lalaki kanina

“o anak andito kana pala, o sya mag bihis kana at malapit natong matapos ang niluluto ko, darating narin yong tatay mo mayamaya.”

nakangiting sabi sakin ni mama, d man kami mayaman ngunit mahal na mahal ko si mama at dama ko rin ang pagmamahal niya, alam kong mahal rin talaga ni mama si papa kahit na kung araw-araw sila mag away nito.

Pumasok nako sa kwarto at nabihis ng pambahay. Lumabas lang ako ng tawagin ako ni mama upang maghapunan, nagulat nga ako ng makita ko si papa sa lamisa ng hindi lasing, may trabaho na yata to.

Masaya kami tatlong kumain, kasama ng tawanan. I smiled to myself

I will treasure this forever, yes I may be alone, but I will always have my family with me.

Matapos kumain ay nagligpit lang kami ni mama at natulog na ako, wala naman assignments na binigay ang mga teachers ko samin ngayong araw.

Nalala ko agad si jake, I hope okay lng siya, he really looked stress this past few days.
With this I let sleep takes over my body.
.
.
.
.
.
I was woken up by a loud bang in our house followed by a woman’s scream.

Kinabahan ako at agad lumabas ng kwarto, ang sumunod na pangyayari ay alam kong hahabulin ako hanggang mamatay ako, nakita ko ang tatay ko na nakahandusay sa sahig dilat ang mga mata at may nakatusok sa kaniyang dibdib.

ni hindi ko magawang sumigaw sa nakita ko nanginginig akong tinitinan ang tatay ko. nawala lang ito ng makita kong tinulak ng isang lalaki si mama sa sahig.

“MA!!” takbo papunta sa kaniya ngunit bigla akong hindi makagalaw.

“MA!, MA!” paulit-ulit kong sigaw sa mama ko habang pinipilit na makagalaw at pumunta sa kaniya, naiiyak na ako at nagugulohan, nakita ko ang dalawang lalaki kaninang hapon  na pumunta sa likod ni mama, anong nang yayari!?, bat di ako maka galaw!?, sino sila!?

“sabi ko sa inyo naibigay ang bata para walang problema” dismayadong sabi ng isa sa dalawang lalaki.

Anong pinagsasabi nila!?

“sino kayo! Anong kailangang niyo samin!?” galit kong sigaw sa mga lalaki, natakot ako ng tumawa lang sila dalawa.

I looked at my mom, she just smile with like everything’s gonna be fine.

“Mahal ka naming anak” she mouthed to me.

“anong kailangan naming o sinong kailangan naming?” sabi ng isang lalaki at biglang ngumisi.

“ikaw” sabi nila dalawa at walang ano-anong tinaas ang dala niyang espada at pinutol sa leeg ng nanay ko.

Parang nabingi ako, I just watched with wide eyes as I saw my mother’s head roll towards me.

That’s when I began screaming and crying for my mother. di ko alam, hindi ko maintindihan, sigaw lang ako ng sigaw ng pangalan ng nanay at tatay ko, masakit, mahapdi, nakakabingi, nagagalit, nagagalit ako sa dalawang lalaki lalo na sa sarili ko dahil wala akong nagawa. I feel pain, grief and despair for losing my parents.

Everthing Is just so painful right now.
Then suddenly

I feel numb, I feel nothing, I feel I was falling into darkness.

And I just said what I thought I will never said again in my entire life.

“Gray”
And everything went dark

-----------------------------------------------
A/N: Oh my