In gedachten verzonken stap ik de auto uit. Mijn benen zijn stijf door het lange zitten in de auto. Ik rek me uit en kijk om me heen. Het eerste wat me opvalt, is dat het hier een stuk warmer is dan in Washington! Het landschap is ook heel anders. We zijn in een buitebgebied van Arizona. We staan geparkeerd voor een heel groot landhuis. Het is niet zomaar een landhuis. Alle muren zijn geverfd, KNAL GROEN! het doet pijn aan mn ogen. Het huis is omringt met een hek, en weilanden. Heel veel weilanden. En om de weilanden is ook weer bos. Het is het mooiste bos die ik ooit gezien heb met eigen ogen! prachtige hoge bomen. Waar je heel goed in zou kunnen klimmen. De kleuren van de bomen komen mooi uit in het landschap, maar dan verpest het groene huis het plaatje weer. Maar stiekem heeft het ook wel wat!
Hier moet ik, Als alles goed verloopt, de rest van mijn leven wonen! Heel anders dan in de drukke stad van washington.
Zuchtend loop ik naar het hek. Een grote harige hond ligt slaperig me aan te gapen aan de andere kant van het hek. Op het hek zit een bel, met een soort boxje. "Nou, daar ga ik dan" mompel ik. Ik druk op de bel en hij gaat een paar keer over. Dan hoor ik een schelle vrouwenstem uit de box komen. "Wie is daar en wat moet je deze schitterend maandag bij ons huis? Weetje waarom het een schitterende dag is, nmvandaag komt ons nieuwe pleeg kind! Maar goed, genoeg info. Wat moet je?"
Van schrik zette ik een stap naar achter. Het is een erg vrolijk iemand hoor ik. Ik denk even na. Dan kijk ik naar angelique die al de hele tijd in mijn schaduw staat. Ze knikt me bemoedigend toe. Ik druk het knopje van het hek maar in. "Ehm, nou, ik ben lina, en ik kom omda" ik word midden in mijn zin onderbroken. "LINAAA! JE BENT ER AL!" Ze schreeuwt het extra hard. Ik denk dat dat komt omdat dan de andere mensen het in huis horen. "Lina, kom snel naar binnen! En oh ja, de draak doet niks!"
Geschrokken kijk ik om me heen. "Draak?" Vraag ik aan angelique. Die lacht. "Kijk maar voor je, daar licht die!" Ze wijst op de hond. Even snap ik het niet. Maar dan zie ik aan de halsband een naam hangen.
D R A A K lees ik. Ik grinnik. Die had ik moeten aan zien komen. Ik open het hek en loop naar binnen. De 'draak' veroerd geen vin en rustig loop ik er langs. Na 2 minuten kom ik aan bij het huis. Het is best een grote oprit. Maar met mijn tempo lijkt hij nog langer. Het grint knerpt onder mijn voeten. Als we de portiek op lopen gaat de deur al open. 2 paar ogen staren me aan. "Welkom lina! Bij huizen GreenLandLittle10!" Begroet een vrouw me. Ze is vast de mevrouw van de telefoon. Uitbundig en iets wat over dreven geeft ze me een knuffel. "Ik ben Natalie! En ik ben je pleegmoeder!" Tijd om te antwoorden heb ik niet. "CHARLES!" Gilt ze. De man die eerst in de deuropening stons komt naar me toe gelopen. Hij geeft me een vatsoenlijke hand. "Charles" zegt hij. En ik krijg een vriendelijke glimlach cadeau. "Lina" eigenlijk is mijn naam Linala, maar ik heet liever lina. Natalie richt zich nu op angelique. "Wil je mee eten? het staat net op tavel" maar angelique schud van mee. "Heel erg bedankt, maar ik moet weer 6 uur reizen, dus ik pik onder weg wel wat op! Heel erg bedankt nogmaals." Zegt angelique. Die zich nu op mij richt. "Nou lina. Hopelijk ga je je hier wat beter voelen, en uiteindelijk thuis. Zegt ze. Ze omhelst me kort, en loopt dan het pad af. Terug naar de ongeduldige taxi. Het doet me toch meer pijn dan ik had verwacht om angelique achter te laten. Angelique, de vrouw die zich de laatste maanden over mij ontvermd heeft. Ik ben haar toch ergens wel dankbaar. Ik verzamel een hoop lucht. En roep nog, net voor ze in de taxi stapt. "BEDANKT VOOR ALLES ANGELIQUE!"
"Zo, nogmaals welkom bij GreenLandLittle10!" Zegt natalie.
Ik knik. "Je vraagt je vast af waarom we ons zo noemen?" Vraagt charles me. Weer knik ik. "Loop maar mee, dan laat ik het je zien!" Vrolijk loopt natalie het huis binnen. Charles pakt mijn kofers en gaat ook naar binnen. Ik kijk nog een keer naar buiten. Niet wachten Lina, een nieuw begin, een nieuwe start! Met een zucht draai ik me om, en volg ik natalie en charles naar binnen.
