Voetstappen naderen mijn kamer. Ik krul me nog veder op in bed. Veel kleiner kan ik niet worden. Klein. Dat is een groot woord. Het omschrijft hoe ik me nu voel.
De klink gaat naar beneden. Snel doe ik mijn ogen dicht. Ik probeer mijn ademhaling regelmatig te laten gaan, maar het lukt niet. De deur piept "Lina, kom je nog?" Vraagt angelique. Maar ik antwoord niet. "Lina, hou nu op met dit kinderachtige gedrag en kom je bed uit. Ik weet dat je niet slaapt." Boos kruip ik onder de dekens. Ik hoef haar niet te zien, nou ja, zij hoeft mij niet te zien, niet nu, nadat ik net gehuid heb...
"Lina, Johnatan wil vast ook dat je komt dus hup!" Angeluque pakt mijn deken. Maar dat is de druppel. "Niks johnatan had dit ook gewild, die naam noem je niet nogeens. Voor mij is hij dood, en doden willen niks." Zeg ik . Mijn ademhaling schiet omhoog. Snel haal ik de deken van mijn hoofd af en hap naar adem. Angelique komt naast me zitten en klopt me op de rug, maar ik kijk haar boos aan en ze stopt direct. "Hou op met die onzin lina, je vader leeft nog, en we gaan er nu naar toe. Als je over 10 minuten niet beneden bent, dan ben ik gedwonen straks met je mee te gaan..."
Zuchtend geef ik me over. "Over twintig minuten ben ik klaar oke?" Vraag ik. "En niet later!" Zegt angelique.
Mompelend verlaat angelique mijn kamer. Boos plof ik met mijn hoofd op mijn kussen.
Ik kijk de kamer rond. Aan de kast hangen zwarte kleren voor mij. Alsof ik naar een begravenis ga. Langzaam sleep ik mezelf uit bed. Ik trek mijn pyama uit en laat hem vallen op de grond. Dat word toch wel oogeruimd. Miet dat ik zo verwend ben, integendeel. Het enige wat ik de afgelopen 4 weken heb gedaan is slapen, eten, lezen, slapen, eten, lezen, slapen, eten, lezen en dat 3 keer per dag.
Als ik mijn kleren aan heb pak ik mijn zuurstof tank en haal het slangetje overmijn hoofd. De uiteindes doe ik in mijn neus. Ik zet mijn zuurstot spoeraat aan. Gelijk ontspan ik iets meer als ik de lucht mijn longen in voel stromen.
Langzaam sleep ik mezelf naar de lift. Ik heb nogsteeds na due 6 weken last met lopen. En ik heb geen energie maar dat gesleep komt vooral door mijn been.
Bij de lift aangekomen druk ik op het knopje. "Net optijd!" Zegt angelique als de lift opengaat. "Ik wou je net ophalen. De familie waarje naar de regtzaak heen gaat wil dat ik mee ga, dus je bent helaas nog even niet van me af!" Zegt angelique
Langzaam loop ik de zaal binnen. Het is muisstil en ik word van alle kanten bekeken. "Jufrouw Maison, u mag hier plaats nemen" zegt de rechter. Hij wijst naar de voorste bank, waar mijn advocaat ook al zit. Langzaam strompel ik er naartoe. Voor ik ga zitten kijk ik nog even de zaal rond. Er zitten zoon 150 mensen. En ze kijken allemaal naar mij.. .
Langzaam ga ik zitten. En er stijgt wat geroesemoes op in de zaal.
"Kennen al deze mensen mijn vader?" Vraag ik aan mijn advocaat. Hij schud zijn hoofd. "Nee, niet allemaal, ik denk dat een kwart van de zaal je vader kent. De rest zijn allemaal journalisten, fotograven en veder mensen die graag rechtzaken bezoeken." Zegt hij.
Een rilling loopt over mijn rug, hoe goed zou de kwart mensen mijn vader kennen?
Mijn adem zit me nog te hoog dus ik zet mijn zuurstof tank iets hoger. "Gaat het?" Vraagt angelique bezorgd. Ik knik, ik heb geen zin om te antwoorden.
Een minuut of tien nadat ik binnenkwam gaat de rechter aan zijn bureau zitten. Het is gelijk weer stil. Ik ga iets rechter zitten als ik zie dat de deur open gaat en mijn vader binnenkomt met 2 agenten op zijn hielen. Hij ziet er slecht uit, zijn haar staat alle kanten op en hij heeft wallen onder zijn ogen. Maar toch schrik ik niet van zijn verschijning.
Zijn ogen zoeken de mijne en een sluwe grijns speelt met zijn lippen. Snel kijk ik de andere kant op. "Nog geen spoortje veranderd die man" mompel ik in me zelf. Maar blijkbaar heeft angelique het gehoord. "Laat je niet gek maken he Lina!" Zegt angelique. Ik weet niet of het troostend bedoeld was, of juist bemoedegend. Maar toch, jou had ik toch niks gevraagd? Denk ik.
Mijn vader neemt plaats op de bank aan de andere kant van het gangpad. De agenten gaan aan bijde kanten van hem zitten. ik zie dat hij boeien om heeft. Verstandig.
De rechter begint te spreken "dit is de zaak van johnatan Maison. 3 moorden staan op zijn naam. Hij zou velen mensen bedrijgt en mishandeld hebben. Onder dat laatste valt ook zijn dochter, Lina Maison. Wat heb je daar op te zeggen Lina?" vraagt de rechter. Ik heb niet genoeg lucht om tot hem te spreken, dus geef ik mijn advocaat het teken om voor me te spreken. Hij schraapt zijn keel "Ik spreek voor Lina." Zegt hij. De rechter knikt. "Lina is zwaar mishandeld door Johnatan Maison. Ik ga niet alles gedetailleerd vertellen, maar ze heeft ernstige fyzieke klachten, onder andere aan haar longen. Die hebben zulke harde klappen gehad dat ze nu voorgoed lucht moet halen door een zuurstof tank. En veder heeft ze ook erge psygische klachten opgelopen en is de mens gaan wantrouwen. Het klopt ja, dat ze mishandeld is Johnatan Maison, haar eigen vader." Mijn advocaat kijkt naar mij voor goedkeuring. Ik knik terug. Angelique knijpt kort in mijn hand.
De rechter richt zich nu op mijn vader. "Kunt u bevestigen dat u uw dochter mishandeld heeft?" Vraagt hij. johnatan is even stil. Maar dan zegt hij iets , wat me mijn hele leven zal blijven achtervolgen. De woorden galmen door mijn hoofd.
"Dat klopt. En daar heb ik geen spijt van!"
Mijn adem stokt in mijn keel. De camera's beginnen te klikken. Ze leggen mijn vader vast, en mij.
Tranen zwellen op in mijn ogen. Mijn eigen vader, mijm bloed eige vader heeft er geen spijt van dat hij me mishandeld heeft, me invaillide heeft geslagen?
Ik bald mijn handen tot fuisten.
Mijn ademhaling word hoger en hoger. Ik krijg niet meer door wat er voor de rest nog verteld word. Tot ik uit mijn gedachten schrik, als de rechter met zijn hamer op de tavel slaat. "14 maanden voor La Maison"
Mijn ogen worden groot. WAT! Maar VEERTIEN maanden! Heb ik het verkeerd verstaan? Het was vast veertig maanden! Maar als ik mijn vaders gezicht zie, weet ik dat ik het wel goed heb verstaan. Een grijns, van oor tot oor ligt op zijn gezicht. En hij doet er nog een schepje boven op. Hij steekt zijn tong naar me uit.
Angelique staat op. "Lina, meekomen. We gaan hier weg!" Zegt ze. Zo blij met angelique ben ik nog nooit geweest. Iets te snel sta ik op, waardoor het kort zwart voor mijn ogen is. Even knipper ik. En dan strompel ik de zaal uit. Weg bij al die camera's, mensen, en al helemaal weg bij mijn vader..........
