Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey bir çift safir mavisi gözlerdi.
Karşımdaki kişi beni pür dikkat izliyordu. Anlamsızdı bakışları, ne demek istediğini, aklından geçenleri anlamak zordu.
Bana daha fazla yaklaştı.
Gece karası saçları, bembeyaz soluk teni, keskin yüz hatları. Yıldız kadar parlak, safir mavi gözleri vardı. Sanki bu gözler camdandı. Bu adam bir tanrı mıydı?
Bir süre karşımdaki kişiye baktım.
Etrafımdaki solgun çiçekler yeniden canlanmaya ve en güzel rengini almaya,
Küçük güneşsiz kalmış hayata küsmüş tohumlar tekrar çiçek açmaya başlamıştı.
Ama dikkatimi çeken tek şey.
Karşımdaki kişinin gözleriydi.
Ellerimi yavaşça ona doğru uzattım, gözlerine doğru.
Ne değişikti bu gözler? Sanki dokun-
"Sen !"
Parmaklarımdan birinin gözüne girmesiyle geriye doğru çekildi.
Ama pes etmedim o gözlere dokunmak istedim. Çocuk geriye çekilince üstüne çıkmaya çalıştım. Anlık bir hamle ile ellerimin ikisini de tuttu.
"Canına mı susadın?"
Ben yüzümü ona daha fazla yaklaştırınca donup kaldı.
"Lupin çabuk ol !"
Dışardan gelen sesle ayağa kalktı, üzerindeki pelerin'i çıkardı ve üstüme attı.
Ne yapmamı istiyordu?
Büyük bir sessizlik oluştu.
O bana bakmaya devam ederken bende ona baktım.
Kafasını büyük bir sinirle kaşıdı.
Bana verdiği pelerini geri alarak üzerime geçirdi. Kafamı da pelerinle kapatarak, hızla beni kucağına aldı ve ayağa kalktı.
Büyük bir telaşla odanın dışına çıktık. Kapının oraya ulaştığmızda 4 kişinin bir yaratıkla savaştığını gördüm.
Onlar yaratıkla ilgilenirken bizde hızlıca evden uzaklaştık. Kafamı çevirip son bir kez baktım eve. Diğerleri de peşimizden hızla koşmaya başladılar.İçlerinden, zümrüt gözlü, beyaz tenli ve kahverengi saçlara sahip olan çocuk koşarken bağırdı.
