Secrets ✔️

🔐9🔐

Κοίταξα το κινητό μου αλλά κανένα μήνυμα ακόμα...

Τον κοίταξα.... Γελούσε μαζί με τα παιδιά.... Κοίταξα την κοιλιά μου και έβαλα το χέρι μου.
"Εσείς δεν φταίτε σε τίποτα"
"Αθηνά;" Είπε και με πλησίασε.
"Ναι;"
"Θα έρθεις;"
"Που;"
"Λέγαμε να πάμε για καφέ. "
"Δεν έχω όρεξη." Είπα και τον κοίταξα.
"Θες να πάμε σπίτι σου και να κάτσουμε εκεί; Μόνο εμείς;"
"Όχι δεν έχω όρεξη... Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου" είπα ψέματα. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να είναι μαζί μου όταν θα στείλει μύνημα.
"Όλα καλά;"
"Ναι Μαξιμε " είπα και με κοίταξε. Ξέρω ότι δεν θέλει να τον φωνάζω έτσι. Μου το έχει πει. Αλλά κάπως πρέπει να με πάρει στα σοβαρά.
"Πάντως αν θες εμείς μπορούμε"
"Εμείς εμείς εμείς φτάνει το εμείς γιατί εγώ δεν το βλέπω. " Τον έκοψα
" Σίγουρα είναι όλα καλά;"
"Όχι τίποτα δεν πάει καλα. Βαρέθηκα σε βαρέθηκα " είπα και πήγα σπίτι μου

(•••)

Καθόμουν στην πολυθρόνα μου και έκλαιγα.  Δεν αντέχω άλλο καθημερινά σκέφτομαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα έρθει η ώρα μου και μετά... Μετά βλέπω τον Μάξιμο και τα ξεχνάω... Μέχρι πάλι να σκεφτώ από δική του οπτική. Τον πόνο που αυτός θα νιώσει.

Άκουσα το κουδούνι αλλά δεν έκανα τον κόπο να σηκωθώ να ανοίξω. Όποιος και αν είναι θα φύγει.
"Αθήνα άνοιξε" είπε η φωνή του και έκλεισα τα μάτια μου αφήνοντας περισσότερα δάκρυ να κυλήσουν. Ανέβασα τα πόδια μου στην πολυθρόνα και κουλουριαστηκα.
"Άνοιξε μου την πόρτα να μιλήσουμε σαν άνθρωποι" είπε αλλά έσφιξα τα μάτια μου.
"ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΠΑΣΩ" φώναξε και ομολογώ πως με τρόμαξε. Πρώτη φορά τον άκουσα να φωνάζει έτσι. Σηκώθηκα από την θέση μου και άνοιξα την πόρτα δειλά. Μπήκε μέσα γρήγορα και εγώ απομακρυνθηκα. Με κοίταξε και με το που είδε τα μάτια μου ηρέμησε. Με πλησίασε και με έβαλε μέσα στην αγκαλια του.
"Τι συμβαίνει βρε κορίτσι μου γλυκό και ξεσπασες ετσι;" Είπε και απλά άφησα τα υπόλοιπα δάκρυα μου να βγουν επάνω του χωρίς να μιλήσω.
"Απλά κρατάμε εδώ για λίγο" είπα και με έσφιξε πάνω στο σώμα του.

Απομακρύνθηκα όχι όμως πολύ το σώμα μου ακόμη ακουμπούσε  το δικό του και τον κοίταξα στα μάτια.
"Συγγνώμη... Είχα νεύρα και τα έβγαλα σε ένα σενα δεν έπρεπε" είπα και χαμήλωσα το κεφάλι μου. Έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου και με φίλησε απαλά στα χείλη.
"Δεν πειράζει ψυχή μου θέλω όταν σε προβληματίζει κάτι να μου το λες ναι;" Είπε και εγνεψα. Τύλιξα τα χέρια μου στην μέση του και έβαλα το κεφάλι μου στο στέρνο του. Τύλιξε τα δικά του γύρω μου και άφησε ένα φιλί στο κεφάλι μου.
"Μαξιμε;"
"Πες μου ζωή μου" είπε χωρίς να σχολιάσει το τρόπο που τον φώναξα.
"Μην φύγεις" είπα και με κοίταξε.
"Δεν φεύγω μην αγχώνεσαι" είπε και τον έσφιξα πάνω μου.

(•••)

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τα μπουκλακια του να πέφτουν στο πρόσωπο του. Ο ήλιος τον χτυπούσε και έκανε το δέρμα του να μοιάζει με χρυσό. Έβαλα το χέρι μου στις μπούκλες του και έπαιξα μαζί τους
"Μην το κάνεις αυτό" είπε και τον είδα να σφίγγεται.
"Πιο;" Είπα αθώα και κατέβασα το χέρι μου στο λαιμό του κάνοντας κύκλους με τα δάχτυλα μου.
"Αθήνα " είπε και δεν είχε ανοίξει ακόμη τα μάτια του. Πλησίασα το κεφάλι μου και άφησα ένα φιλί στην βάση του λαιμού του. Άνοιξε απότομα τα μάτια του και σηκώθηκε. Κάθησα πάνω στην λεκάνη του και του έδωσα ένα φιλί.
"Καλημέρα... Μάξιμε" είπα και με κοίταξε άγρια που τον φώναξα έτσι. Κατέβασα πάλι το κεφάλι μου στο λαιμό του και άφησα ένα ικανοποιητικό σημάδι.
"Αθήνα μην συνεχίσεις " είπε και έβαλα το χέρι μου πάλι στα μπουκλακια του.
"Γιατί τι θα μου κάνετε κύριε Σταύρου;" Είπα και εκείνη την ώρα ένιωσα κάτι να με πιέζει. Κατάλαβα τι ήταν και τον κοίταξα.
"Α-αθηνα κατέβα από πάνω μου"είπε και φαίνονταν πόσο πολύ ήθελε να σηκωθεί και να φύγει.
"Τσου" είπα και τον πλησίασα χωρίς να ενώσω τα χείλη μου μαζί του
"Γαμωτο σου Αθήνα" είπε και ένωσε τα χείλη μας. Έβαλε τα χέρια του στους γοφούς μου και πίεσε το σώμα μου πάνω στο δικό του. Κατέβασε το κεφάλι του στον λαιμό μου και κατάλαβα ότι μου αφήνει σημάδια. Έριξα το κεφάλι μου πίσω και χωρίς να το καταλάβω ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα μου. Σηκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.
"Τι έγινε κύρια Παυλάτου ερεθιστηκαμε";" Είπε και ένιωθα πόσο πιο αναμμένος ήταν από εμένα.
"Όπως εσείς ετσι και εγώ" είπα και κατάλαβε για πιο πράγμα μιλούσα
"Έχε χάρη που είσαι έγκυος μικρό."
"Ω μα δεν απαγορεύεται... " Είπα και με κοίταξε.
"Ας μην το διακινδυνεψουμε όμως " είπε και με φίλησε πεταχτά. Έβαλε τα χέρια του στην μεση μου και αργότερα στην κοιλιά μου.
"Καλημέρα μικρά μου" είπε και χαμογέλασα. Μου αρέσει που τα θεωρεί δικά του.Μπορει να μην είναι αλλά είμαι σίγουρη ότι όσο είμαστε μαζί θα τα έχει σαν τα μάτια του.
"Σε αγαπάω " είπα και με κοίταξε. Δεν το είχα ξαναπεί ένιωθα όμως την ανάγκη να τούτο πω.
"Τι;" Είπε και με κοίταξε σαστισμένος. Ωχ Όχι τι και αν δεν με αγαπάει; Αν δεν νιώθει όπως εγώ;
"Είπα.." πήγα να επαναλάβω κι ας ήμουν διστακτική
"Ναι σε άκουσα" με έκοψε. "Και εγώ σε αγαπάω" είπε και σηκώθηκε να μπει στο μπάνιο. Φώναξα το όνομα του και γύρισε να με κοιτάξει. Έτρεξα και πήδηξα πάνω του. Με έπιασε από τους γοφούς και τύλιξα τα πόδια μου γύρω του. Παραπάτησε αλλά δεν έδωσα σημασία και ένωσα τα χείλη μας. Τον φιλούσα δίνοντας του να καταλάβει ότι είναι δικός μου. Ότι μου ανήκει.
"Σε αγαπάω" επανέλαβα και χαμογέλασε.
"Σε αγαπάω" είπε και με φίλησε ξανά.

Γεια σας αγάπες.

Έχω να σας δω πολύ καιρό μέσω αυτού του βιβλίου αλλά επέστρεψα δυναμικά με ιδέες για καινούριες ιστορίες αλλά και ιδέες για τις παλιές. Τελείωσε το άγχος των πανελληνίων και μπορώ να πω ότι πλέον δεν πηγαίνω σχολείο. Μέσα στο καλοκαίρι θα έχω τελειώσει και τα δύο βιβλία. Θα ανεβάζω καθημερινά έτσι και αλλιώς δεν έχω να κάνω κάτι πλέον μόνο διακοπές.

Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο.

~Its Evi