ALONE

🍁Bölüm 2🍁

"Baba,baba top oynayalım!Hadi baba!"diye küçük bir kız sesi duyuyordum.Sonra kendisi göründü.Ellerinde küçük bir top vardı.Mavi gözlerindeyse onunla oynayacağıma dair umut parıltılar vardı.Tahminen 3 ya da 4 yaşlarında olmalıydı.

Sonra bir kadın konuşmaya başladı.Kadın çok güzeldi.Elmacık kemikleri belirgindi.Dolgun dudakları yüzüne ayrı bir güzellik katıyordu.Kahverengi saçları omuzlarına kadar geliyordu.Çok mutlu gözüküyordu.

"Dikkat et kızım düşeceksin!"diye bağırarak koşturmaya başlayan küçük kızını durdurmaya çalıştı. Daha sonra iki belini eline yerleştirdi.O an bir şey farketdim.

Kadın hamileydi.Bu  karnından belli oluyordu.Sol eliyle belini tutup yürümeye başladı.Küçük kızda arkasından annesini takip ediyordu.Küçük kız sanki annesinin küçülmüş haliydi.Dudaklarım burukça kıvrıldı.Birden bana arkalarını döndüler.Benden gitgide uzaklaşıyorlardı.Tek kelime bile edemedim.Gitmeyin diyemedim.Sanki ağzım mühürlenmişti.
küçük kız bana doğru dönüp:

"Baba sende gel..."

Sonra çok parlak beyaz bir ışık gözlerimi kamaştırdı.

Ve Uyandım.

İkinci gün

Gözlerimi açtım.En son yerde öylece bayıldığımı hatırlıyordum.Başım çok ağrıyordu.Kanamam hala durmamıştı.Şimdiye kadar yaşamam bile bir mucizeydi.Kansızlıktan halim yoktu.Ayağa kalkacak gücüm bile yoktu...

Öylece yerde yatmış gök yüzüne bakıyordum.Kapkaranlıktı.Simsiyah.Tıpkı dünyam gibi.

"Baba!"diye birden birinin sesini duydum.Ses beynimin içinde yankılanıyordu.Rüya gördüğümü hatırlıyorum.

Sakince düşünmem lazım.Hatırlamalıyım.

"Ben...Ben Benjaminim.Bir kızım vardı...bir karım.Daha doğmamış çocuğum..."Acı çekiyordum.Kalbimde bir ağırlık
vardı.Geçmiyordu.Aksine her geçen saniye daha fazla acı veriyordu.Ben korkuyordum.Onları bir daha görmemeyin korkusu.

"Benim bir ailem vardı...Şimdiyse yoklar.Yalnızım..."

Sol gözümden bir damla göz yaşı usulca şakaklarımdan süzüldü.Artık tamamen çökmüştüm.Hem zihinsel olarak hem de fiziksel olarak.Ben yalnızım.Hiç kimsem yok.

"Sakin ol...Ben iyiyim."dedim.Kendimi teselli edercesine.

Karşıma bir hedef koydum.Ailemi bulacaktım!Bedeli ne olursa olsun.

İlk yapmam gereken bu bacakla ilgilenmekti.Sol bacağımı süzdüm hala kanıyordu.Çürük et gibi kokusu burnumu yakıyordu.
Acil bir şeyler yapmam gerek.Çok az vaktim kalmıştı.

2183 yılında olduğumuzu hatırlıyordum.Doktor robotlar olduğunu hatırlıyorum.Bir hastaneye gidip robotları tekrar çalıştırmam gerek.Bunu yapa bilirim!Yapmalıyım...

2 saat sonra

Sürünerek yakınımda bulunan bir hastaneye sonunda vardım.Sağ bacağımdan kuvvet alarak yavaşca ayağa kalkmaya başladım.

Koridorda arkamda kan izleri koyarak yürüyordum.Hastane haritasını bulduğumda ameliyathanenin 3cü katta olduğunu gördüm!

Tanrım.Oraya kadar nasıl gidicektim.

1 saat sonra

2ci kata ulaştım.Hadi bir kat daha kaldı.Çok az kaldı...

Sonunda!Ameliyathane yazısını göre biliyordum.İlk odaya girdim görüş açıma o garip görünümülü robotlar girdi.İnsana benziyorlardı.Aslında bu biraz ürkütücüydü...

Arkalarındakı kontrol paneline ulaşmam gerek.Ona doğru giderken içimden hala elektrik santrallerindeki gücün bitmemesi için tanrıya dua ediyordum.Malum,elektrik akımlarını düzenleyip arızaları giderecek insan olmadığından Dünya 1-2 güne karanlığa boğulacaktı.Ama lütfen o şimdi olmasın...

"Çalıştır" düymesine bastım ve...hiç bir şey olmadı.Bacağımdaki ağrı her geçen saniye
şiddetleniyordu.

"Hayır...Olamaz...Tek umudum bu..."diye yalvarmaya başladım.Ve sonra...

Birden garip bir ses koridorlar yankılanmaya başladı.Motor sesi gibiydi.Robot kafasını kaldırdı ve kontrol paneli yanıp sönmeye başladı.Çalışıyordu!

"Sistemi yazınız"

Şimdi ne yapacaktım?Nasıl sistem yazacaktımki.Ekrana doğru yaklaştım.

"AMELIYAT 1"yazıyordu."Filtrele" tuşuna bastığımda ameliyatlar geldi.

1.Kalp pili
2.Beyin kanaması
3.Apandis

...Gözlerim sadece o kelimeleri arıyordu.Ve sonunda buldum!

87.Protez bacak takma.

Hemen yazıya kanlı ellerimle tıkladım ve bir form geldi.
Hangi bacağımın olduğu,ne kadar uzunlukta olması gerektiği ve bir sürü detayı yazmam gerekiyordu.Bunun için zamanım yok!

Bir kaç detayı girdikten sonra "Ameliyata başla"ya tıkladım ve hemen masaya yatdım.Bu robotların bir çok insanın hayatını kurtardığını hatırlıyorum.Ama yinede korkuyordum.

"Yeteri kadar narkoz veremiyecegiz.Ameliyat ortamı uygun değil.Yinede ameliyat yapılsınmı?"

İki seçenek sundu "EVET" ve "HAYIR".
Ne olacaktı şimdi uyanık olarak mı ameliyat olacaktım? Vücudum buna dayanamaz.Zaten fazla kan kaybetmiştim.Şoka girip ölme ihtimalim de çok fazla!

30 dakika sonra

Hala düşünüyordum.Çabuk olmam lazımdı.Hangi seçenek...

Gözlerimi kapatdım ve yine o sesi duydum...

"Baba sende gel..."

Gözlerimi kocaman açtım ve "EVET"e tıkladım.

******
Neden bilmiyorum ama bu bölümü yazarken içime bir öküz oturdu(öyle deniyor dimi jsjsj)Garip hiss etdim yani

Peki siz Benjaminin yerinde olsanız ne yapardınız?~~Marsi

Hahaha çok doğru!Garip hissetdim okuyunca.Ama bu bölüm bazı sorularınıza cevap olacağını düşünüyoruz.Sorularınızı buraya yorum olarak yazın~~Nur

Bizde cevaplayalım:)~~Marsi