De rebellen van Isegrim

Hoofdstuk 1

Vijf maanden ervoor

'Wil jij ook niet gebracht worden met de auto?' vroeg Jasmina aan mij, terwijl ze haar boterhammen voor school aan het smeren was. 'Ja, want straks gaat het regenen en dan komen we helemaal nat aan in school.' zei ik met een pruillipje. Jasmina en ik probeerden Fernando over te halen om ons te brengen met de auto naar school. Fernando was nogal koppig, maar als Jasmina en ik samenwerkten dan gaf hij altijd toe, hij kreeg het dan gewoon niet over zijn hart om te weigeren. 'Goed dan, ik zal jullie brengen.'zei hij toegevend. 'Dankje!' zei Jasmina vrolijk. 'Zolang jullie maar snel uitstappen als we daar aankomen en zeker niet met mij mee het school binnen wandelen.' 'Oh ja, want stel je voor dat je vrienden dat zouden zien, dat je je zusjes op school hebt afgezet.' zei ik overdreven. 'Ja, inderdaad, of erger, stel je voor dat Cleo dat zou zien..' zei Jasmina, het spel meespelend. Cleo was Fernando zijn vriendin, ze waren nu al samen voor een hele maand, dat was best wel wat voor mijn broer, hij kon nooit een meisje lang houden. De ene dag was hij samen met die en de volgende had hij haar alweer gedumpt en was hij alweer samen met iemand anders. 'Willen jullie nog mee of hoe zit het?' zei hij geïrriteerd. 'Fernando! Vriendelijker tegen je zussen.' zei mijn moeder streng. Ze kon nog niet zo heel goed Nederlands en sprak daarom nog wat met een Spaans accent. Mijn familie was afkomstig van Spanje, we waren zes jaar geleden verhuist. Wij waren toen allemaal nog redelijk jong. Vooral Jasmina en ik waren er het snelste mee weg, met de taal. Fernando was toen dertien jaar, hij had er het meeste moeite mee gehad. We waren toen alle drie een jaar moeten blijven zitten, omdat we de taal toch nog iets beter moesten leren. Mijn ouders hadden het er veel moeilijker mee, daarom spraken ze nu nog altijd wat met een Spaans accent. Vooral mijn moeder kon de taal echt niet goed. Sommige woorden kende ze nog steeds niet en daarom sprak ze ze uit in het spaans. 'Sorry, moeder, maar straks is het nog hun schuld dat ik te laat op school kom.' 'Maar nee, jij nog genoeg tijd.' zei mijn moeder rustig. 'Goed meisjes, hebben jullie alles mee?' We knikten en namen onze rugzakken. 'Vergeet jassen niet, buiten is koud.' We namen alle drie onze winterjassen en deden hem aan, behalve Fernando, hij deed weeral eens koppig en hield zijn jas in zijn arm. We deden de voordeur open en liepen de vriezende kou in. Ik zag dat Fernando zijn jas toch aandeed en ik grijnsde naar hem. 'Heb je het koud?' vroeg ik alsof hij een klein kind was. Hij gunde me een kwade blik toe. We stapten in zijn grijze Toyota, waar het ijskoud was. Fernando zette snel de verwarming op. Na tien minuten kwamen we aan op school. Jasmina en ik stapten snel uit en gingen weg. We keken beide achterom en zagen dan Fernando uitstappen. 'Hij denkt echt dat hij cool is.' zei Jasmina zuchtend. 'Hij is ook best wel cool, hij is de populairste jongen van de school.' lachte ik. 'Ja, oké, maar waarom? Wat heeft hij meer dan andere?' vroeg ze fronsend. Ik haalde mijn schouders op. Fernando zag dat we keken, dus we draaiden ons snel om en liepen de schoolpoort binnen. 'Ik zie Anna staan, ik ga naar haar toe.' zei Jasmina. Anna was de beste vriendin van Jasmina, zij was ook afkomstig uit Spanje, maar zij woonde hier nog maar een jaar, dus Jasmina hielp haar wat met de taal en de cultuur. 'Zie jij Lies al? Anders wacht ik wel even hoor.' zei Jasmina. 'Nee, maar ga maar naar Anna, ik red me wel, ze zal zo dadelijk wel komen.' 'Zeker?' Ik knikte. Ze draaide zich om en huppelde naar Anna. Jasmina pakte haar lange vlecht vast dat langs voor over haar schouder hing. Dat was een gebaar dat ze altijd deed als ze zich goed voelde, dan nam ze haar vlecht vast en liet die even door haar vingers glijden. Jasmina droeg haar haar altijd in een vlecht langs de zijkant. Ik was blij dat ze zo goed overeenkwam met Anna, daarvoor had Jasmina niet echt een vriendin gehad, ze stond dan altijd bij mij. Ik begreep eigenlijk niet waarom, want Jasmina was zo'n aardig meisje, die dacht aan iedereen. Vroeger probeerde ze eens bij de populaire van haar klas te gaan staan, maar die hadden haar toen uitgelachen en gezegd dat ze niet mooi genoeg was om bij hen te horen. Jasmina had toen de hele nacht gehuild. Jasmina was zeker mooier dan die trutten. Zij had een natuurlijke schoonheid, haar mooie glanzende zwarte haren pasten perfect bij haar bruinere huid en haar kastanjebruine ogen. Ik had haar toen die nacht gezegd dat ze gewoon allemaal jaloers waren op haar en dat ze bang waren dat als zij bij hen kwam staan, zij dan niet meer mooi zouden zijn, wat ook zo was. Jasmina had toen gelachen en gezegd dat ze eruit wilde zien als ik, omdat ik zo mooi was. Jasmina en ik leken als twee druppels water op elkaar, dus ik had haar toen gezegd dat ze er ook zo uitzag. Sindsdien was ze niet meer zo onzeker over haar uiterlijk. 'Eleena? riep een bekende stem. Ik draaide me om. Er stond een blondharig meisje voor me, haar haar viel stijl over haar schouders. 'Lies!' riep ik blij. 'Hey, jij was hier al vroeg precies.' zei ze. 'Ben je niet te voet?' 'Nee, Fernando heeft me gebracht.' 'Spijtig, anders konden we samen terug wandelen.' zei ze droevig. 'Het spijt me, maar ik zal morgen te voet komen, goed?' Ze lachte blij. 'Wanneer ga jij eigenlijk je rijbewijs eens halen? Want volgend jaar is Fernando hier niet meer hé.' 'Ik weet het, ik zal het wel eens halen hoor, wees gerust. De bel is net gegaan, zullen we naar de eerste les gaan?' Ze knikte. Samen liepen we naar de eerste les.