De rebellen van Isegrim

Hoofdstuk 2

Het was vrijdagavond, dat betekende dat we ons moesten klaarmaken voor het feestje bij Louis thuis. Lies zat op mijn bed in mijn kamer, we waren elkaar aan het opmaken. 'Ik moet zijn ouders toch niet ontmoeten hé, want het is wel bij hem thuis?!', begon lies zenuwachtig. 'Lies, ik denk niet dat zijn ouders thuis gaan zijn, dus wees gerust.', lachte ik. 'Ow, ja dat is ook weer waar. Ik ben gewoon zo nerveus! Wat moet ik straks tegen hem zeggen en moet ik met hem dansen? Want ik kan totaal niet dansen!' 'Geen zorgen Lies, Louis zal ook wel weten hoe dat je je voelt, dus hij zal er wel voor zorgen dat je je op je gemak voelt.' 'Denk je?' 'Natuurlijk en als hij dat niet doet, dan kan je hem ook direct laten vallen.' Lies knikte. 'Is het roze kleedje goed?', vroeg ze aan me. 'Het is prachtig! Je staat er echt goed mee.' Lies had haar blonde haren los gelaten en had een licht roos kleedje aangedaan, ze had daaronder zilveren sneakers aan. Ik had een donkerblauw kleedje aan zonder bandjes. Ik had mijn haren ook losgelaten. 'Ik kan het nog steeds niet geloven!', riep Lies enthousiast. Opeens werd er geklopt op mijn deur. Fernando kwam binnengestapt. 'Zijn jullie nou echt zo enthousiast over dat feestje? Of is er iets anders waardoor dat jullie zo zitten te gillen?' Lies en ik keken elkaar aan en proestten het uit. 'Ik begrijp niet waarom dat jij het niet erg vind dat we samen met jouw vrienden naar een feest gaan.', zei ik verbaasd. 'Ja, ik weet het, ik had er niet zo stom over moeten doen, maar nu vind ik het cool. Het maakt mij niet uit of dat je tegen mijn vrienden praat.' 'En waarom is dat opeens zo veranderd?' 'Ik had opeens door dat al mijn vrienden je echt wel knap vinden en zo en toen dacht ik: dat is mijn zus, begrijp je?' 'Dus, het maakt jou gewoon cooler?' 'Inderdaad.' Toen ging hij weer weg. 'Ik heb het gevoel dat ons leven vanaf nu helemaal zal veranderen!', riep ik verheugd. Lies knikte enthousiast. 'Ze zouden mij toch niet gevraagd hebben omdat ik gewoon de vriendin van... ben hé?', vroeg Lies beteuterd. 'Natuurlijk niet! Heb je gezien hoe Louis gisteren keek, hij zag je zo hard zitten en trouwens jij bent ook wel echt een mooi meisje hoor.' 'Vind je?', vroeg ze onzeker. 'Anders zou ik het niet zeggen.'
We waren eindelijk klaar voor het feestje. Fernando ging ons met de auto afzetten. we waren op hem aan het wachten in de gang, toen opeens de bel ging. Ik deed de deur open. Er stond een meisje voor de deur, ze was achttien jaar oud. Ze had kort ros haar, dat juist boven haar schouders hing. Het was Cleo, Fernando's lief. Zij was ook een populair meisje op school, maar haar mocht ik nog wel. De meeste populaire waren niet echt aardig, maar zij wel. 'Eleena! Lies!', riep ze blij uit. 'Cleo.', zeiden we. 'Gaat Jasmina niet mee?', zei ze treurig. 'Nee, Jasmina is nog maar vijftien.' 'Ow, ja dat is waar ook.' 'Cleo!' Mijn moeder kwam uit de keuken gelopen. 'Blij om je te zien.' 'Ik u ook, Elodia.', zei Cleo beleefd. 'Ook naar fiesta?', vroeg mijn moeder. 'Ja, inderdaad. Fiesta!', riep Cleo enthousiast. Fernando kwam aangelopen en gaf Cleo een kus op haar mond. Lies en ik keken even weg, het werd wat te intens. Mijn moeder was allen geluk net weggegaan.
We kwamen aan bij Louis zijn huis. 'Jack en Louis gaan jullie zo mooi vinden!', riep Cleo. 'Ik vind jou mooi.', zei Fernando. Cleo gaf hem een kus op zijn wang. 'Ik hou van jou.', zei hij. Lies en ik keken hen fronsend aan. 'Zullen we misschien naar binnen gaan?', stelde ik voor. 'Gaan jullie maar al, wij blijven hier nog een uurtje of zo..', zei Fernando, dan begon hij haar nek te kussen. 'Oké, Lies, ik denk dat het nu tijd is om te gaan voor ons.' We liepen zo snel we konden naar de voordeur. 'Ieuw.', zei Lies. 'Konden ze nu niet even wachten tot wij weg waren.' 'Wees blij dat ze elkaar nog niet begonnen uit te kleden.', lachte ik. Lies lachte, maar toen spande haar gezicht zich op. 'Zou Louis naar me toe komen of zou hij doen alsof hij me niet ziet?', zei Lies gespannen. 'Mijn moeder zou zeggen: silenciosamente.' 'Silencio.. watte?', vroeg Lies. 'Dat is spaans voor "rustig".' 'Ah, oké, ja ik voel me opeens al veel beter.', zei ze met een hoog stemmetje, maar ze meende het niet. 'Het komt allemaal wel goed, het komt zoals het komt, je kan er niets aan veranderen.' Toen ging plots de deur voor ons open. Louis keek ons aan. 'Wilden jullie nog binnen komen of hebben jullie je bedacht?', vroeg hij aarzelend. 'Natuurlijk wilden we binnen komen.' zei ik. 'Hey Lies, je ziet er echt geweldig uit.' zei Louis. 'Oh, jij ook.' Ik klemde mijn lippen op elkaar om mijn lach in te houden. Louis lachte: 'Bedankt. Wil je mee naar binnen komen, dan geef ik je iets te drinken?' Ze knikte en volgde Louis naar binnen. Ik stak mijn duim naar haar in de lucht toen dat ze nog een laatste keer angstig omkeek. Ik voelde een hand op mijn schouder en ik draaide me om. Daar stond Jack. 'Je ziet er echt wondermooi uit.' zei hij. Ik lachte. 'Dankje Jack.' 'Wil je iets drinken?' vroeg hij. 'Ja, dat mag wel.' 'Wat wil je?' 'Hetzelfde als jij.' Hij ging even weg en een kwartier later kwam hij terug met twee pintjes. 'Bedankt.'                                                                                                             We gingen op naar de dansvloer en begonnen mee te bewegen op de muziek. We hadden een leuke avond: we hadden wat gepraat en gedanst. Ik zag dat Lies het ook wel leuk had met Louis, ze lachte heel de tijd. Cleo en Fernando had ik niet meer gezien, ze waren een halfuur geleden, toen wij hier al anderhalf uur binnen waren, binnen gekomen, maar nu waren ze weer spoorloos verdwenen. Jack had 's avonds Lies en mij weer naar huis gebracht, omdat ik Fernando nergens vond. Lies bleef bij mij slapen die nacht. We kwamen in mijn kamer aan. 'En hoe was het nog met Louis?', vroeg ik grijnzend aan Lies. 'Het was.. Magisch.' zei ze dromerig. 'Hij kuste me.' 'Wat!? Hij kuste je!' 'Ja, inderdaad. Ik had het niet verwacht, maar het was echt perfect.' 'Lies, ik ben zo blij voor je!' 'Ik weet niet goed... Zouden we nu een koppel zijn?' vroeg ze aarzelend. 'Ik denk het wel, maar misschien moet je het daar met hem eens over hebben. Zou je dat kunnen?' 'Ja, ik denk het wel. Ik heb echt het gevoel alsof ik met hem over alles kan praten.' zei ze. 'Hij is goed voor je, Lies.' 'Ja en bij jou? Heeft Jack je gekust?' 'Nog niet.' 'Nog?' 'Ja, ik denk dat er wel een klik is tussen ons, het zou iets kunnen worden.' 'Ben jij verliefd op hem?', vroeg ze. 'Ja, ik denk het wel.'

Fernando was erg laat thuis gekomen. Hij was nog met Cleo naar een discotheek gegaan. Mijn vader was erg kwaad, maar mijn moeder vond dat hij dat wel mocht, hij was tenslotte al negentien, al had hij het wel eerst even kunnen laten weten. Lies was de volgende dag al tegen de middag weg gegaan, ze moest nog studeren voor de test van frans maandag. Ik had niet zo'n moeite met frans, het leek redelijk hard op spaans. Voor Lies was frans wel een moeilijk vak.                                                     Ik hoorde dat de deurbel ging. Jasmina riep dat het voor mij was, dus ik liep naar beneden en zag Jack staan. 'Hey Jack, wat doe jij hier?' 'Ik was gisteren iets vergeten.' 'O?' Hij had me toch geen jas of zo gegeven? Opeens boog hij zich naar voren en kuste me op mijn lippen. 'Dat was ik vergeten te doen. Eleena, je geeft me echt een goed gevoel. Ik wil constant bij je zijn en ik denk de hele tijd aan je.' Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Gebeurde dit echt bij mij? Ik dacht dat zoiets alleen in mijn dromen gebeurde. Hij keek me vragend aan, maar ik wist totaal niet wat te zeggen. Wat zou mijn moeder zeggen? Zij zou zeggen: di lo que sientes, wat spaans is voor: zeg wat je voelt. 'Ik vind jou ook heel lief. Er is nog nooit echt een jongen geweest die zo zijn best deed om me te zien, dat vind ik heel lief van je.' 'Eleena, ik doe dat niet om lief te zijn, ik doe dat omdat ik bij je wil zijn.' 'Ik weet het, sorry, ik ben hier niet echt goed in.' 'Je hoeft niets te zeggen. Als je hetzelfde voelt voor mij, beantwoord dit dan..' Hij raakte met zijn lippen de mijne, ik beantwoordde zijn kus. We maakten ons van elkaar los. 'Wil je anders mijn ouders ontmoeten? Of is dat te snel?' 'Nee, ik wil ze dolgraag ontmoeten.' Hij volgde mij de woonkamer in. Mijn moeder stond in de keuken en mijn vader zat in de zetel televisie te kijken. 'Vader, moeder, ik wil jullie graag voorstellen aan iemand.' 'Querido?', vroeg mijn moeder. Jack keek me verbaasd aan. 'Ze vraagt of je mijn geliefde bent?' Jack knikte en keek mijn moeder aan. 'Sí.'  zei hij tegen haar. 'Moeder, vader, dit is Jack.' 'Ik heet Elodia.' zei mijn moeder vriendelijk. 'En ik heet Criston.' zei mijn vader. 'Aangenaam.' zei Jack vriendelijk. 'Blij je te ontmoeten.' zei mijn moeder. 'Goed, oké, ik ga nu met Jack wat wandelen. Ik ben straks terug.' Jack en ik liepen naar buiten. 'Je ouders zijn vriendelijk.' 'Sorry, ze praten soms nog wat spaans.' 'Het geeft niets, ze doen het al goed. Wanneer zijn jullie verhuisd naar hier?' 'Vijf jaar geleden.' 'Waarom?' 'Het was niet veilig in het dorp waar we woonden. Er was oorlog. Het begon met mensen die vermist geraakte en opeens zaten ze overal. We noemden hen de rebellen. Ze vernietigde alles. Er kwamen rebellen in ons huis, ze vermoordden mijn oma. Mensen vluchtten weg. We hadden gehoord dat het in een paar dorpen gebeurde in Spanje en in andere landen. Hier was het veilig, dus zijn we naar hier gevlucht en opnieuw begonnen.' 'Het spijt me van je oma.' Ik kreeg tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. 'Ze was het enige andere familielid dat we nog hadden en die hadden ze toen afgepakt van ons.' 'Dat is verschrikkelijk.' 'Maar hier zijn we veilig. Niemand weet hier zelfs iets over de rebellen, dus hier zullen we geen last van hen hebben.' Jack knikte. 'Onze familie is heel gelovig. God heeft ons naar hier begeleid met een reden.' 'Je vader heet Criston, dat is een religieuze naam, niet?' 'Ja, het betekent: volger van Christus.' 'Heb je dat van die rebellen ooit aan iemand anders verteld?' 'Nee, jij bent de eerste.' Hij knikte: 'Ik ben blij dat je me dit toevertrouwd.' 'Natuurlijk, zijn daar geen vriendjes voor?' lachte ik. Hij pakte me vast en gaf me een kus op mijn hoofd. 'Ik moet maar eens terug gaan.' zei ik. 'Ik zie je nog wel. Dag Jack.' 'Adiós!' zei hij lachend. Wat was hij toch een schat! Ik kwam thuis aan. 'Eleena!' Mijn vader kwam op me afgelopen. Hij was toch niet kwaad? 'Wat is er?', vroeg ik. 'Kom, we gaan eens rond de tafel zitten, ik moet iets bespreken.' Ik liep de eetkamer binnen, Jasmina en Fernando zaten al aan tafel. Mijn moeder en vader zetten zich ook neer, dus ging ik ook maar zitten. 'Wat is er?' Waarom deden mijn ouders nu zo serieus? 'Onze buurman, hij is vermist.', zei mijn vader. 'Wat?' Pol was onze buurman, hij was in de zestig jaar. We spraken niet zo vaak met hem, maar hij stond altijd klaar voor ons als er iets was. Ik herinner me nog, toen dat ik de sleutel eens een keer vergeten was en niemand was thuis, dat ik bij hem mocht blijven tot er iemand was. Hij was erg vriendelijk. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik bang. 'Hij was op weg naar de winkel en hij is nooit meer thuis aangekomen. 'Nee..', zei Jasmina droevig. 'Misschien vinden ze hem nog wel.' zei ik proberend positief te blijven. 'Eleena, ik zou daar niet te veel van uitgaan.' zei mijn vader. 'Ik vind het zeer erg voor hem. Pol was een goeie man.' zei Fernando. 'Ik hoop dat hij geen pijn lijdt.' zei Jasmina. Ik stond op en liep naar boven, ik kwam in mijn kamer en liet me op mijn bed vallen. Er liepen tranen van mijn wangen. 'Alstublieft, Heer. Bescherm hem.'