Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Od kilku minut nieustannie gapiłam się w swoje złożone w wieżyczkę dłonie. Palce już dawno pobielały od kurczowego zaciskania, a podniebienie zamieniło się w istną Saharę.
— Powtórz jeszcze raz, bo chyba nie do końca zrozumiałem. — Nie miałam ani odrobiny odwagi, by spojrzeć na Yoongiego, jednak cały czas czułam na sobie jego przeszywający wzrok. — Więc podejrzewasz, że Medicafort może cię śledzić?
— Nie wiem — jęknęłam rozpaczliwie, powstrzymując cisnące się na policzki łzy. — Nie wiem, być może panikuję, ale ostatnio tyle się dzieje. Mam wrażenie, że wszystko ma jakiś wspólny motyw. Chyba wariuję...
— Ale uspokój się, okej? Oddychaj.... — Położył dłoń na moim ramieniu i posłał mi ocucający uśmiech. — Nie masz nic wspólnego z aferą w Medicaforcie, więc nie mają prawa ci zagrażać. Nawet jeżeli to dlaczego ty, a nie ja.... Po prostu, dopóki jestem przy tobie, nic ci się nie stanie, jasne?
Westchnęłam i pokręciłam głową z niedowierzaniem.
— Nie możesz być ze mną cały czas.
— Ale możesz przenieść się do mnie na najbliższe dwa tygodnie. — Wzruszył ramionami, jak gdyby nigdy nic i dopił ze szklanki napój energetyczny. — Wiesz, doskonale rozumiem, co musisz czuć po utracie Jeongguka, więc myślę, że przyda ci się ktoś obok.
Odgarnął kosmyk moich włosów i wsunął mi go za ucho. Spróbowałam wymusić uśmiech, ale jedyne, na co się zdobyłam, to lekkie zadrżenie kąciku ust.
— Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł — odparłam.
Ostrzegawcza lampka z tyłu głowy wręcz krzyczała, że nie mogę tak zostawić Jeongguka. Równie złym pomysłem byłoby przyznanie się przed Yoongim, co się stało z jego przyjacielem. W takim razie jak mogłam się w sensowny sposób wytłumaczyć? Jedna część mnie naprawdę chciała przystać na tę propozycję, ale rozsądek cały czas podpowiadał, że jestem kretynką.
— Nie chcę ci sprawiać problemu... — Wymyśliłam na poczekaniu. Yoongi objął mnie ramieniem i przysunął do siebie.
Poczułam się jeszcze mniej pewnie niż chwile wcześniej; o ile to w ogóle możliwe. Odwróciłam wzrok w przeciwną stronę i zmusiłam siebie do zachowania pogodnego wyrazu twarzy.
— Jak mogłabyś sprawiać mi problem? Wyluzuj. To tylko dwa tygodnie.
— Naprawdę chciałabym, ale...
— No nie daj się prosić. Chodź. — Złapał mnie za rękę. — Idziemy po twoje rzeczy.
Wyrwałam się gwałtownie, przyprawiając Mina w osłupienie. Chłopak zamrugał przez chwilę, po czym odsunął się, nie spuszczając ani na chwilę wzroku.
— Przepraszam... — bąknęłam cicho, pocierając dłonią kark — Zareagowałam zbyt... Eh, wydaje mi się, że to nie jest najlepszy pomysł. Po prostu chyba podziękuję. Za dużo mam na głowie, naprawdę nie chcę cię przytłaczać swoimi problemami.
