Οι εβδομάδες πέρασαν.
Σε λιγες ώρες ταξιδεύω πρώτη φορά για Γερμανια και ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα κοιμηθώ απόψε.
Από τον ενθουσιασμό,από το άγχος,από τον κόμπο στο στομάχι.
Έχω τόσο άγχος για το τι με περιμένει εκεί έξω,μόλις αποφοίτησα από το Λύκειο και έδωσα πανελλήνιες.
Πέρασα στο πανεπιστήμιο που ηθελα όμως προτιμώ να κυνηγήσω κάτι καλύτερο,εξάλλου..
Είναι κι αυτός εκεί..
Άλλο ένα κίνητρο για να μείνω όσο το δυνατόν περισσότερο και να το προσπαθήσω.
Είμαι ενθουσιασμένη,νομίζω ότι πήρα την σωστή απόφαση.
Παρόλαυτα θα μου λειψουν οι κολλητές και οι οικογένεια μου,αλλά όλα γίνονται για κάποιον λόγο,σωστά;
Οι ώρες περνούν ώσπου πάει 4:00 τα ξημερώματα και πρέπει να αναχωρησω για το αεροδρόμιο.
Ύστερα από πολύωρη προετοιμασία,έφτασε η στιγμή όπου ότι σκευτομουν πλέον γίνεται πράξη.
Δεν είναι σε 3,2 μήνες τώρα,όχι.
Είναι τώρα,και δεν υπάρχει επιστροφή.
Είμαι ενθουσιασμένη γι'αυτό που έρχεται,αλλά είναι ακόμη άγνωστο και..
Όλοι έχουμε έναν μικρό φόβο για το άγνωστο,σωστά;
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο το στομάχι μου νιώθω να γίνεται κόμπος ενώ τα πόδια μου γίνονται όλο και ποιο αδύναμα.
Η πτήση μου αναχωρεί σε 1 ώρα και πρέπει να είμαι έτοιμη μέχρι τότε.
Η μητέρα μου με αποχαιρετά με ένα φιλι λέγοντας:
BINABASA MO ANG
Ride Or Die
Short Story"Νάντια σε παρακαλω μην μου το κάνεις αυτο, πονάω με καταλαβαίνεις;" "Ω,έχουν και ποτά στο πάρτι,τι έξυπνοι που είναι.." "Είσαι μεθυσμένη;" "Not of your damn fucking Business" "Θα μπορούσες να μου μιλάς λίγο καλύτερα,αλλά ενταξει σε καταλαβαίνω " "Χ...
