yanan evin içindeki akşam yemeği

öyleyse neden ev gibi hissettirmiyordu artık?

hayır, hayır

soğuk olan duvarlar,

parmaklıkla kaplanmış pencereler

sessiz geçen akşam yemekleri

burası benim evim değil,

beni eve götür.

lütfen, lütfen

bana evimin adresini sorma

farz et ki; dilsizim

sesim çıkmaz

gözüm görmez,

ama sen yine de, beni eve götürmekten vazgeçme.

üşüyor bedenim

duruyor kalbim

kayboluyor ruhum,

biliyorum gerçekleri,

en başından beri evsizdim ben.

avuçlarımda izler var

evimi yakan kişi bendim.

şimdi,

lütfen,

sadece,

bana evimi geri ver.