Crime

•Συμφωνία με τον διαολο•2

Αυτή η νύχτα ήταν ήσυχη, ήταν από αυτές που ανυπομονούσα για να έρθουν. Δεν θα ληστευαμε κανένα μαγαζί ούτε θα συμμετείχαμε σε καμία πορεία καίγοντας όλη την περιοχή. Μπορούσα απλά να κάτσω στην ταράτσα να κοιτάω τα αστέρια και να ανάβω τα τσιγάρα μου ένα πισω από το άλλο. Η ψυχή μου είχε ανάγκη για μια βραδιά μακρυά από το χάος. Είχε ανάγκη να ηρεμήσει. Εκείνο το βραδυ σε εκείνη την πορεία ήταν που έκανα συμφωνία με τον διάολο και μπήκα στην ομάδα του. Έγινα ένας από τους πολλούς δαίμονες του αλλά ένιωθα ακόμα αγγελος. Δεν ήξερα γιατί συμφώνησα να πάω στην κόλαση μα ήλπιζα μαζί του να είναι σαν παράδεισος. Μα κάθε άλλο παρά παράδεισος δεν ήταν. Είχα μπλέξει τόσο άσχημα που μου ήταν αδύνατο να ξεφύγω. Ήμουν αφελής, διψούσα για περιπέτειες και μαλακιες αλλά δεν είχα καταλάβει σε τι πήγαινα να γίνω μέρος. Ακούγοντας το όνομα της ομάδας ήταν ακόμα ένα σμπροξιμο για να μπω σε αυτή. Την είχα ξανά ακούσει. Ήθελα μια οικογένεια.

Αναψα ακόμα ένα τσιγάρο και έκλεισα τα μάτια μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Εκείνη τη στιγμή στα αυτιά μου ήχησαν κάτι περίεργοι θόρυβοι, ανοιξα τα μάτια μου και κοίταξα προς στην σκάλα, ακουγοντουσαν βήματα και γέλια. Η καρδιά μου σφίχτηκε και σηκώθηκα πάνω. Κανεις δεν ήξερε αυτό το μέρος εκτός από.... τον Αλέξη! Έσμιξα τα φρύδια μου και έκανα τις παλάμες μου γροθιές. Τα χαχανητά άρχισαν να γίνονται πιο έντονα και να πλησιάζουν εδώ πάνω. Οι μορφές τους δεν αργησαν να εμφανιστούν και τότε ήταν που είδα τον Αλέξη να φιλάει στο λαιμό μια χαζογκομενα που γελούσε σαν υστερική λες και την γαργαλουσε. Για μια στιγμή ένιωσα την καρδιά μου να συντρίβεται αλλά ο θυμός ήταν περισσότερος από τον πόνο. Έμεινα να στέκομαι όρθια στην θέση μου παγωμένη βλέποντας αυτό το άθλιο θέαμα που χάλασε την πριν λίγο ησυχια μου. Ο Αλέξης ήταν μαλακας, μεγάλος μαλακας. Με πλήγωνε καθημερινά μα εγώ ήμουν αρκετά ηλίθια για να παραμένω ερωτευμένη μαζί του.

«Αλέξη!» Γρύλισα μα κανεις δεν μου έδωσε σημασία. Πάντα κατάφερνε να με κάνει να νιώθω ότι δεν υπάρχω, ότι ήμουν αόρατη μπροστά του.

«Αλέξη γαμω!» Φώναξα με οργή και εκείνος σταμάτησε να την φιλάει και γύρισε να με κοιτάξει. Τα σκούρα πράσινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω μου και με έκαναν να αποβάλλω τον θυμό που είχα μόλις πριν λίγα λεπτά κάνοντας με να νιώσω αδύναμη να βγάλω οποιαδήποτε λέξη.

«Τι θες;» Ξεστόμισε αδιάφορος σαν να μη συνέβαινε τίποτα κάτι που έκανε τον εκνευρισμό μου να επανέλθει.