De traan die je veroorzaakte

Chapter 4

'Ik was nog steeds niet de sociaalste, maar met jou en Laura kon ik uren aan een stuk door praten. Helaas zat jij een jaar hoger en hadden we amper lessen met jou. Elke pauze brachten we samen door. De groep waar we bij hingen, werd steeds kleiner tot we gewoonweg met z'n drietjes overbleven.

"Zeg, wat willen jullie volgend jaar eigenlijk gaan doen?" Vroeg je op een bepaalde dag. Laura wist al wat ze ging doen. Ze wou Sport Wetenschappen gaan volgen. 
"En jij Nour?" 
"Ik denk Latijn-Grieks." Antwoordde ik. Blijkbaar ging je akkoord met dat antwoord en begon je verder met Laura over SPW te praten. 
"Je kan het met gemak halen, zo'n slim iemand als jij." Zei je. 
"Bedankt." Glimlachte Laura. Ze moest blozen. Ik zag het, jij volgens mij niet.'Ik kijk je aan en zie dat je terug denkt aan dat moment. Je schudt je hoofd. 

'Dat was me op dat moment inderdaad niet opgevallen.' Mompel je beschaamd. Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat het niet echt is. 
'Je was inderdaad blind op dat moment, maar goed. Jij en Laura konden niet ophouden met praten over het jaar erop, terwijl het nog maar november was. Onze examens naderden en ik sprak minder met je, want ik moest me focussen op mijn examens. Wat jij en Laura deden, wist ik niet. Ik had er ook geen behoefte aan het te weten. Het enige wat ik moest weten was dat ik mijn examens zou halen.

Na die drukke periode spraken we weer vaker af. Ik merkte dat jij en Laura naar elkaar toegroeiden met de dag. Ik vond het geweldig om te zien. 

Op de vrijdag na ons rapport hadden we afgesproken in een klein cafeetje. Ik zat er al. Je kwam vijf minuutjes later binnen. We begonnen te praten over onze examens tot Laura plots binnen kwam. Haar ogen zagen rood van het huilen. Meteen snelde je naar haar toe en nam je haar in je armen. Ze vertelde dat ze vier buizen had. Wiskunde, Frans, geschiedenis en latijn. Haar ouders zouden haar vermoorden. 
"Kom, ik ga wel even met je mee." Zei je en jullie lieten me achter. 

Met een klein hartje bleef ik dus achter. Eenzaam als ik was, dronk ik mijn koffie op in de hoop dat jullie nog zouden terugkomen, maar dat gebeurde niet. Tegen twaalven ging ik naar buiten. Daar stuitte ik op Bianca, Babette en Mila. Je weet wel, die krengen.' Ik kijk je even aan en zie dat je knikt.
'Wel, ze namen me "vriendschappelijk" vast en trokken me mee naar een of ander klein zij-steegje waar niemand ooit langskwam en begonnen me te slaan. Ze trokken aan mijn haren en duwden me op de grond. Ze riepen en tierden naar me dat ik jou van hen had afgepakt.
"Vuile bitch die je bent!"
"Je moet met je tengels van Maarten afblijven!"
"Je zou eens in de spiegel moeten zien wat voor een misbaksel je bent." Ze bleven schelden. Pas na wat uren leek te zijn, stopten ze en gingen ze weg. Ik lag daar op de grond. Alleen. Jullie waren weg. 

Ik had pijn. Ik was opgestaan omdat ik niet wou dat iemand me in die toestand zag. Huilend ging ik op mijn fiets zitten en reed naar huis. Onderweg probeerde ik jou te bereiken, maar je nam niet op. Laura ook niet. 

Thuis aangekomen liep ik meteen de trap op naar mijn kamer en sloot me de rest van de avond op. Mijn ouders zouden toch niet thuis komen. Overuren. Op dat moment voelde ik me heel alleen en had ik nood aan mijn twee beste vrienden, maar die waren in de verste verten nog niet te bekennen.'