Famile

Mijn Familie

Het is 3 uur in de middag, ik zit in een stoel en praat met m'n oma over grappige momenten op werk.
Het is opeens stil, en zonder dat ik het verwacht heb ik alle ogen op mij.

Rustig vertel ik mijn verhaal over m'n nieuwe werk, dat ik vroeg op moet staan en ik zie de gezichten al kijken.
'Zo vroeg? Wauw, wat een verandering..'
      Ik denk dan zelf: Ja, had ik toch zelf voor gekozen om tussen het groente en fruit te zitten om 4 uur 's ochtends? Achja, het is wel vroeg maar wel leuk om te proberen.

Ik zie mijn tante, mijn oma, mijn oom, m'n vader, vriend van m'n oma, m'n nicht, vriendin van m'n neef, hijzelf en m'n moeder. Rustig geklets, verhalen over hoe het met de huisdieren gaat, verhuizingen, bedden verstevigen omdat het niet sterk genoeg is... Ik ben blij, ookal ben ik geen onderdeel van geen enkel gesprek. Familie kan heel dicht bij je zijn, ookal zijn ze er niet eens op sommige momenten.

Mijn opa, die al ruim 12 jaar overleden is aan een hersentumor, voelt niet volledig weg. Alsof hij op sommige momenten van bovenaf een seintje geeft dat hij even komt voor de koffie ofzo. Maar ik weet dat hij nooit komt, alleen zelden in mijn dromen.

Ik kijk om me heen, ik zie vreugde, liefde en lachende mensen. Familie, het is raar. Je bent er onderdeel van hoe dan ook. En toch, voelt het altijd goed om samen te zijn.
Ik zal ze altijd koesteren totdat ze er niet meer zijn.

Familie, ze zijn geweldig