Śpiew Skrzypiec [ONE-SHOT]

śpiew skrzypiec

– Nie zrobiłem tego sam. Tak naprawdę to nie była nawet moja idea.

– Więc kto? Czyja?

– Och, skarbie. Nie chcesz wiedzieć. On ma wiele imion, mniej lub bardziej sławnych.

– A bardziej?

– W jakim stopniu?

– Najbardziej.

– Jesteś pewna? No dobrze. Najbardziej mu Diabeł.

– W sensie Szatan? Ten anioł?

– Cóż, to jest kwestia sporna.

– W jakim sensie?

– Oj głupia. Cały czas tylko pytasz.

– Mieliśmy umowę. Masz mówić.

– No tak.

– Więc?

– Co więc?

– W jakim sensie? Kwestia sporna.

– Ach, no tak. Tu jesteśmy. W każdym, moja droga. Z której strony by nie spojrzeć, nie ma zbrodni doskonałej, tak samo, jak nie ma doskonałego dzieła. Zawsze znajdzie się uszczerbek, niedociągnięcie, które nie zawsze jest widoczne.

– Porównujesz morderstwo do sztuki?

– W wielu przypadkach to jedno i to samo.

– Do czego dążysz?

– Spójrz na to z innej strony. Ludzie muszą zobaczyć coś naprawdę okrutnego, by mogli tworzyć piękno. Gdyby było samo piękno, jaki mielibyśmy pryzmat, by je dostrzegać?

– Nie rozumiem.

– Bo głupia jesteś. I młoda.

– Więc wiek jest wyznacznikiem pojmowania?

– Nie zawsze.

– Kiedy więc?

– Kiedy wiesz, co pojmować.

– Dobra, koniec tego, przechodzimy do rzeczy.

– W rzeczy samej.

– Jak to wszystko się zaczęło?

– Jak to bywa, zazwyczaj wszystko zaczyna się od narodzin. Bez nich ciężko byłoby coś osiągnąć; niebyt nie jest po naszej stronie.

– A czyjej?

– Dzieciństwo mam pomijać?

– Nie.

– Wspaniale. Lubię o nim opowiadać.

– Dlaczego?

– Bo było wyjątkowe.

– Dla ciebie?

– Dla mnie? Cóż, dla mnie był to z pewnością specyficzny czas.

– Pod jakim względem?

– Odstawania.

– Od społeczeństwa?

– Społeczeństwo nie istniało. O nim się tylko mówiło. Tak naprawdę każdy żył na własną rękę, a w społeczności budziło się tylko w kwestii pieniężnej.

– Ty chyba tego problemu nie miałeś, o ile się nie mylę.

– Nie.

– Co więc robiłeś?

– Bawiłem się życiem.

– Czyim?

– Och, nie.