stranger things 23 yaşında

-Ayrılış (1985)-

Hawkins,İndiana (4 Ocak) günü yatağımdan her şey den yorulmuş, bitkin, mutsuz bir şekilde uyandım. Bugün çok ayrı bir gündü. Bugün savaşmak yok, korku yok, demogorgon yok, zihin hırsızı yok, demoitler yok. Bugün benim yanımda babam yok...
  Bugün saat tam 14.54'de Hawkins, İndiana dan çıkıyoruz ve yeni evimize gidiyoruz. Mike, Max, Lucas, Dustin ve Nancy ev eşyalarımızı paketlemek için yardıma geldiler. Mike'nin yüzünü bu olaylardan sonra doğru düzgün ilk kez gördüm. Gözlerim doldu, ağlamamak için kendimi zor tuttum. Bura da tam tamına 3 senem geçti ve çok şeyler atlattım. Ve tam şu an da 3 senem gözlerimde 3 saniyede yok oluyor. Artık  Mike, Max, Lucas ve Dustin ile telsiz üzerinden konuşucaktım. Elimde olsa astral seyehat yapardım ama güçlerimde yok artık. Eşyaları paketleme işi bitti ve yavaş yavaş eşyaları kamyonetin içine koyuyoruz. Will'in annesi Joyce teyze son bir kez evine dönüp eski anılarını canlandırdı gözünde ve gözünden yavaşca bir damla düştü. Jonathan annesinin göz yaşını sildi ve her şeyin daha güzel olabileceğini söyledi. Bunu söylerken içten içe nasıl canının acıdığını fark etmiştim. Arabanın tam kapısını açarken Mike beni durdu, beni kendine doğru çekti ve dudaklarıma yapıştı. Uzun zaman sonra ilk kez tekrardan bu hissi yaşadım. Geri çekildim ve sımsıkı sarıldım. Keşke zamanı durdurabilseydim. O an asla bitmesin istedim. Mike beni asla bırakmayacak bir biçimde sarıldı. "Seni seviyorum." demek için çok çabaladım ama boğazım adeta düğümlenmişti. Yutkunamadım... İçimden söylenerek "Seni sonsuza dek seviceğim Mike." dedim.