Dark Castle

What Gonna Happen Now ?

Sabah herkez güzel annesinin o kadife sesi ile uyanmak ister değil mi bu kişilere bende dahilim. Ama bu sefer annemin sesiyle kalkmak yerine dışarıdan gelen çığlık sesleri ile uyandım. üstümü değiştirme ihtiyacı bile duymadan dışarı attım kendimi.

köyüm, evim, heryer mahvolmuştu. Heryeri alevler sarmış uçuşan kıvılcımlar arasında koşuşturup kaçan insalar ve onların peşinden koşan yağmacılar ile ortalık büyk bir savaş alanından farksızdı. Annem ve babamı bulmak adına sesimin çıkabildiği kadar yüksek sesle bağırdım. Ama yoktular sonra aklıma Philip geldi. Hemen eve girip odasına çıktım ama yatağı boştu muhtemel erken kalkıp arkadaşlarıyla oynamaya çıkmış olmalıydı. Onu bulmalıydım hemde hemen, evden çıkıp koşmaya başladım. Koşuyor bir yandan da Philip'in ismini sesleniyordum. Onu ahırların duvarına diz çökmüş kulaklarını tutarak ağlarken gördüm.
Hemen ona doğru koştumaya başladım."Philip!!" sesimi duyup kafasını kaldırmıştı.

Gözlerini görünce kalbimin burkulmasına engel olamadım. O mavi küçük gözleri korkudan titriyor kurtarılmayı bekliyordu. Küçük tatlı yüzü yaşlarla ıslanmıştı. Ona ulaştığım gibi kucağıma aldım. Her korkduğunda yaptığı gibi kafasını boynuma gömüp ağlamaya devam etmişti. Onu yatıştırmaya çalışırken yamacılardan bir kaçının bu yöne geldiğini gördüm"Bunlar onlar" demişti biri"liderin çocukları, yakalayın onları!!".

Bize doğru gelmeye başlayan yağmacılarla korkuyla koşmaya başladım. Ormanın derinliklerine doğru koşarken arkamızdan gelen ağır zırhlı ayak sesleri ve bağıran adam sesleri korkumu her saniye daha da arttırıyordu. Karanlık ormana doğru gittiğimi görünce bir seçim yapmam gerektiğini biliyordum.

Ya karanlık ormana girip yaşama şansımı birazcık bile olsa artırıcak yada durup bizi yakalamalarına müsade edicektim. Bizi yakalarlarsa ikimizide yaşatmazlardı bu tehlike liderin çocuklaru olmamız ile iki katına katlanıyordu. Bunu tehlikenin farkına ben daha minik bir kızken yaşadıklarımla anlamıştım. Hiç birimiz güvende değildik özellikle bizim gibi liderlerin çocukları.

İkikez bile düşünmeden karanlık oramana daldım. İlerledikçe, ormanın derinliklerine gittikçe ayak seslerinin kesildiğini duydum. Kimse karanlık ormana girmeye cesaret edemezdi, herkez lanetli bir orman olduğunu girenin anında ölceğine inanıyorlar. Bense küçüklüğümden beri bu ormanı ilginç bulmuşumdur, hatta bir çok kez ormana girmeyi denedim ama tabiki babamın adamları her zaman beni bulup durdururdu.

Philip kucağımda yavaşça ilerlemeye devam ettim, hava karamaya başlamıştı. Gerçekten sabahtan beri koşuyormuydum? Gerçi benim sabahım öğlendi ama. Gücümün tükendiğini ve yorulduğumu hissettiğimde akan nehrin sesine doğru adımladım. Belki orada dinlenebilirdik. Ağaçların arasından nehri gördüğümde hayatımda hiç böyle bir şey görmemiştim. Hiç havada akan bir nehir gördünüz mü? Ben gördüm şuan karşımda duruyor.

Nehir iki sarmal gibi birbirine dolanmış içinde renk renk balıklarla akıyoru. yavaşça ilerlerken ayağımla bir dalı kırınca çimenlerin arasından uçuşan rengarek ışık saçan kelebekler bütün nehrin çevresini o kadar güzel yapmıştı ki ağzım açık bakakalmıştım."Philip bak ne kadar güzeller"

Philip kafasını boynumdam çekip kelebeklere baktığında o kadar sevimliydiki. Gözleri ağladığı için hala biraz kırmızı kocaman olmuş bir şekide heyecanla kelebeklere ve nehre bakıyordu . Küçük ağzı o şeklinde olmuş bütün yüzü kelebeklerin ışığıyla parlıyordu.

Bana dönüp heyecanla yüzüme baktı. "Abla bak uçan nehir!!" onun bu sevimliliğine gülüp siyah saçlarını okşadım "evet uçan nehir!"

Onu kucağımdan indirmeden bir ağacın dibine oturdum. Hava soğuktu bu yüzden Philip'i kendime daha çok çektim. Abla, şimdi ne olacak? Ben annem ile babamı istiyorum" Ne diyecektim şimdi ona daha annemle babam yaşıyormu onu bile bilmiyorken ona ne diyebilirdim ki? "Şimdi bunları düşünme, dinlenmen lazım. Tamam mı?"