Bir sonu yok seni sevmenin. Biliyorum ki adı sensin henüz anılmamış bütün mavi düşlerin.
Güller sereyim yollarına sevgili, öyle hoş ki ruhuma gelişlerin...
Bir sonu yok seni sevmenin. Biliyorum ki sensin kahramanı henüz yeşermemiş bütün gülüşlerin. Yahut dualar işleyeyim ömrüne sevgili, öyle hoş ki yazgıma çizilişlerin...
Bir sonu yok seni sevmenin... Biliyorum ki yolu sana çıkıyor meyil edilen bütün dönüşlerin... Başaklar ekeyim yarınlarına sevgili öyle hoş ki ömrünü uğruma serişlerin...
Bir sonu yok seni sevmenin olamaz bir sonu senle dolup taşan mevsimlerin. Biliyorum sensin adı ömrüme biçilen bütün vakitlerin. Yakutlar dizeyim başucuna sevgili öyle hoş ki adımı söyleyen ezgilerin...
Herşeyin sonu olabilir belki seni sevmenin asla. Biliyorum ki bilinmez değeri aşkla bakan gözlerinin hiç bir sanatla. Sen ki karanlığıma ışıyan adam inciler sereyim rüyalarına , öyle hoş ki aykırı gelişlerin aşkın tüm kanunlarına.
Seni sevmenin bir sonu yok sevgilim... Biliyorum ben seninle huzura ereceğim iki cihanda... Sen ki tüm kederlerimi omuzlayan adam , yıldızlar çizeyim yarınlarına , bilsen ne hoş bana araladığın kapılar aşk yoluna....
Bir sonu olamaz seni sevmenin , olamaz bir başlangıcı bir tarihi senli hayallerin. Bir sebep ararken insanoğlu, bin sebeptir şükür için aklıma düşüşlerin. Ve bir sonu olsaydı eğer seni sevmenin , çoktan kapanırdı kapıları senle açılan cennetin. Bir sonu yok seni sevmenin...Olamaz bir sonu sevmenin....
Sevmek, yaşamak gibi güzel, mecburi, ihtimaller dahili...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFİYE
PoetryHerkesin içinde kendinden bir şeyler bulabileceği bir tutam şiir buketi, söz şöleni... Karanlıkları yalnız yaşadıktan sonra neyleyim aydınlıkta gideni? Yahut yarım kalmasaydı şarkıların en ümitli yeri, Galip olurdu içimde koşan düşlerin atlı süvar...
