Σκοτάδι

Χριστουγεννιάτικη θλίψη

Είναι 27 Δεκεμβρίου,3η μέρα Χριστουγέννων...

Έχω βγει να περπατήσω, για να ξεχάσω μα και για να ξεχαστώ....

Το τσούχτερο κρύο μας καλωσορίζει και αυτό με την σειρά του  υπενθυμίζοντάς μας την "γιορτινή" ατμόσφαιρα των ημερών.

Περπατούσα με τις γροθιές μου χωμένες βαθιά στις τσέπες.

Κλώτσησα ένα τενεκεδάκι coca cola.

Γιατί όπου και να πάω θα βρω ή θα δω κάτι που να μου θυμίσει αυτήν την απαίσια - για μένα - γιορτή????!!!

Αντίκρισα το τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας να στέκει με περηφάνεια και κομψότητα στο κέντρο. Τα πολύχρωμα λαμπιόνια να χορεύουν μες τα κλαδιά και οι ασημένιες και χρυσαφί μπάλες να αστράφτουν κάτω από το φως του μεθυστικού μισοφέγγαρου.

Ένα πικρό γέλιο ελευθερώθηκε από τα χείλη μου όταν θυμήθηκα ότι έχουμε να στολίσουμε στο σπίτι εδώ και χρόνια.......

Γιατί να στολίζουμε εξάλλου???

Αφού ποτέ δεν τα γιορτάσαμε όπως τους άρμοζαν....

Κοιτάω τριγύρω και εντοπίζω από μακριά ένα παγκάκι. Κατευθείαν ξεκινώ να κατευθύνομαι προς αυτό.

Οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από αυτοκίνητα και η πλατεία από ανθρώπους.

Φτάνω και μοιράζομαι το παγκάκι μ'έναν κύριο που ταΐζει τα περιστέρια, τους χαμογελά λες και ταΐζει τα παιδιά του.

Έκπληκτη πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά ανεπαίσθητα.

Γυρνώ το βλέμμα μου μπροστά και με την ματιά μου παρατηρώ μερικά δευτερόλεπτα από τις ζωές των τριγύρω περαστικών.

Ανθρώπους χαρούμενους, ανθρώπους με τις οικογένειες τους να διασχίζουν ανέμελοι τα στενά  δρομάκια και τους κεντρικούς.

Άνθρωποι βιαστικοί  τρέχουν με πελώριες σακούλες δώρων γεμάτες καλούδια να χτυπάνε μεταξύ τους όπως τα μανιασμένα κλαδιά των πεύκων.

Παρέες εφήβων να γελούν και να παραπατούν από το Χριστουγεννιάτικο μεθύσι.

Ζευγαράκια να περπατούν αγκαλισμένα προς το σινεμά που σήμερα  παίζει την πιο ρομαντική Χριστουγγενιάτικη ιστορία.

Νέοι και νέες να φλερτάρουν και να ερωτοτροπούν με το βλέμμα, σπάνιο μα όμορφο φαινόμενο.

Ένα αγοράκι ενός χρόνων που ο πατέρας του το κρατά γερά ενώ αυτό ξεκινά να κάνει τα πρώτα του βήματα.