Curse Academy (COMPLETE)

Chapter 17

CHAPTER 17

DALAWANG ARAW na silang nandito sa madilim na kulungan. Walang pagkain at pinarusahan sila ng matandang freak na 'yun. She even used their weakness to make them scream in pain. As her power begin to gave them an excessive pain their heart started to crumpled and tearing in a way they can't even breath.

Venice closed her eyes.

Umiiyak siya, hindi niya kayang makita na walang magawa para sa kaibigan niya. Marami nang dugo ang nawala dito at namimilit ito sa sakit sa ginawa ng matanda na 'yun. Ito ang napuruhan dahil sinasangga nito ang lahat ng para sa kaniya. Why does destiny let them to suffer this torturous life? Naninikip ang puso niya ng makita itong maraming pasa habang unti-unti nitong binubuksan ang mga mata.

Agad na kinulong ni Venice ang mga kamay nila sa isat-isa.

“P-please, wag mo naman hayaan na saluhin lahat-lahat .. Hindi mo ako kailangan protektahan, Pre! Hang on, okay? don't close your eyes .. Wag mo akong iiwan” Pinikit ni Venice ang mata niya habang niyayakap ito. Ramdam na ramdam niya ang panghihina ng kaibigan!

Mahina itong natawa.

“D-dont worry, whatever happened. H-hindi ko 'yon makakalimutan. Manatili tayong buhay, Nik”

Pinigilan ni Venice na humagulhul sa harapan nito ng hinihingal ito at nahihirapan itong yakapin siya.

Kailangan nilang makatakas dito, kailangan niyang gamutin ang kaibigan! Parang may bumara sa didbib niya ng makita ang kalagayan nito. Ito nalang ang natitira sa kaniya, hindi niya hahayaan na mawala pa ito. Nahihirapan na minulat ni Venice ang mga mata.

Kung kaya ko lang ibalik ang kahapon, hindi kona sana hiniling na mapadpad dito. Nagsisisi ako! Nagsisisi akong humingi ako ng hiling doon!

Sinasapo ni Venice ang dibdib niya. Nawawala ito sa sobrang takot at pagsisisi sa nangyayari sa buhay nila. If ever the clock turn back again, hihilingin niyang hindi na sila napadpad dito.

Sana, puno ng sana ang didbib ko pero hanggang ngayon walang Prixx, walang Flint ang dumating at walang royalties ang tumulong sa amin..

Nanginginig at pinapawisan si Venice ng marinig niya ang pag-bukas ng pinto. Humihigpit ang pag-yakap niya sa kaibigan niya, natatakot na saktan nito ulit. Even she's holding her tightly, her strength is just a flick of her power. May kapangyarihan ito, tao lang siya!. Malakas na humiyaw si Venice nang tumilapon siya sa pader, parang lahat ng buto niya nagka-wasak wasak sa malakas na impact ng pag-hagis ng matanda na 'yon sa kaniya.

Umiiling-iling si Venice.

“N-no! Wag! P-please!” Nakikiusap ang boses ni Venice. Kahit hirap na hirap siya pinilit niyang tumayo subalit tumilapon ulit ang katawan niya.

She's too powerful, she can kill her even just a flick of her hands. 

She smirked. “Last message to your beloved friend?”

She shook her head, nagmamakaawa ang mukha nito na naka-tingin sa kaibigan niya. “P-please, maawa ka! W-wag, please!. D-don't k-kill her, p-please?! P-please!” Nanginginig ang kamay at labi niya nakaluhod sa matandang nasa harapan.

Pinuno siya ng sakit sa dibdib niya ng makita ang pag-angat ng kaibigan niya sa itaas. Sinapo ng kaibigan ang dibdib habang umiiling ito, umiiling itong humahagulgul sa harapan niya.  Nakakuyom ang kamay niya nang unti-unti nang pumipikit ang kaibigan!

N-no!! 

“P-please! M-maawa ka sa kaibigan ko!” Puno ng pagmamakaawa ang boses ni Venice para sa kaibigan.