Sis mi çökmüştü,
Şehrin ışıklarına
Gecenin karanlığında...
Yoksa buhulu
Bakan gözlerimiz miydi
Her şeyi puslu gösteren,
Belli ki her ikisiydi
Telaşlı kederlerimizden kalan.
Bir terkedilişin
Tekrarındaydık yine.
Belkide sonsuzluğun eşiğinde.
Öylece durup
Kilitli olmayan
Kapılarımızın açılması için
Yardım dileniyorduk
İşitilmeyen soluğumuzla.
Sol yanımıza bastırıyorduk
Bile bile acı çektiğimizi,
İçimizdeki pişmanlığımızla.
Niyeyse bilmem, şimdilerde
Bi arsızlaştı yüreğim.
Terden sırılsıklam
Olmuş ellerimde
Buz mu var?
Neden üşüyor bedenim?
Ne yana dönsem
Hep bir duvar.
Gelecek günlerden
Geçmişimi istiyor
Hüzünlü gözlerim.
Öyle sevdim ki ben
Yanımdayken bile
Hep yollarını gözledim.
28. 12. 2019
BİLAL ÜÇKARDEŞLER
