Aslında kitlediğim kapıya dönmedim hiç. Dönemem de zaten. Sadece yaşadıklarımın ağırlığını sadece o kanepede atabilecek gibi hissediyorum. Canım yanıyor. Yoruluyorum hemen, şöyle bi gömülsem oraya biraz dinlensem. Eminim çok daha iyi olurum hem şu her gece kafamda ki hayal uçup gider. Gerçi o hayale daha da yaklaşabilirim ama bir şey yapmalıyım değil mi? Kızma bana hayalini sevmediğimden değil başka türlü nasıl devam edeceğimi bilmediğimden bu çaresizliğim. Nefes alırken zorlanıyorum artık, başka türlü uyuyamıyorum da. Hiç olmamış olmayacak bir hayaldeyim sürekli. Senin kokunda yastığında bu nasıl mümkün oluyor bende bilmiyorum ama çıkamıyorum bundan. Ki yazmanın etki etmediğini de biliyorum ama şunu farkettim o kapıdan çöküp gittiğimde sıyrılmıştım belki ama veda etmemiştim sana. Sesine kokuna birgün o yastıkta uyuyabilme ümidime... Bu veda olsun olur mu? Son mektup gibi.
Ben nefes aldığım ve alabileceğim her günde hayalinden kurtulayım diye. Acımasız biliyorum ama bundan sonraki hayatıma senin yapabildiğin acımasızlığın yanında hiçbir şey. Aklıma senin gelmemen gereken günlerde gelmemelisin mesela. Çıkıp gitmelisin kafamdan. Mümkün mü bilmiyorum ama bir şey yapmam gerekiyorsa onun da veda etmek olduğunu düşünüyorum. Hep böyle olmaz mı zaten son bir kez yaparız hepsini. Son defa sesini duyayım, son kez göreyim onu, belki son kes selam diyeyim, son kez dokunayım saçlarına, kokusunu içime son kez çekeyim. Gerçekten bu son kez. Son mektubum sana, son elvedam. Kendine iyi bak ve bırak bende iyi bakayım.
