I WİLL LİE TO YOU

(FROM TODAY) 0.2

sayfa 100

Yeni başlangıçlar olmayacak çünkü yeni başlangıç için son'a ihtiyacım var.
Ne yazık ki ben sonu göremeyiyorum.Bu yüzden başlangıç yapamıyorum.
Seni üzmek istemiyorum ama bunu yapmaya zorunluyum...
Artık ağır yükler kaldıramıyorum ve bu benim bedenimi acıtmıyor çünkü sana yüklüyorum, üzgünüm lalisa...

son satırları yazarken gözlerim dolmuştu. nefret ediyordum vedalardan. ama bu tek bizim vedamız değildi, ailemi ve arkadaşlarımda gidecekti.

ben bunları yapacak insan değildim, gerçi artık insan bile değildim.

"üzgünüm lalisa, seni hep seviyor olacağım" kendi kendime konuştum.

sayfa 100'e gelmiştim. yani hayatımın değişeceği güne.

ona küçük olsada veda etmeye karar verdim.

elime küçük bir kağıt parçası aldım ve yazmaya başladım.

yazdıktan sonra yeni gelecek olan ev sahibine verecektim, ona teslim etmesi için.

valizimi dün lisa gittikten sonra hazırlamıştım şimdi ise tek bir şey eksikti. -çekip gitmek

defolup gidecektim.

telefonum birden çalınca korktum ama kısa süreli olmuştu. elime aldım ve kimin aradığına baktım, jungkook arıyordu, hızlı bir şeklide açtım.

"taehyung, Türkiye'deki evin hazır içi dolu." nefes aldı ve devam etti" sen emin misin? sırf babası dedi di-" lafını bölerek konuştum

"böylesi daha iyi olacak jungkook" dedim

"tamam, o zaman bekiliyor olacağım" dedi ve telefonu kapattı.

bu sırrımı tek bilen oydu, ona güveniyordum kimseye söylemeyeceğine dair.

son bir kez daha baktım, lisa ile çekildiğimiz mutlu fotoğrafımıza. evi öylece bırakıp gittim, pardon evi satıp gittim. ev artık benim evim değildi, lisa ile yaşadığımız güzel anılar artık yoktu, görüşürüz sevgilim hep mutlu ol...

hayatımıza bir son verdim lisa sen üzülme diye, beni unut o güzel hafızandan sevgilim...

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

uçağın kalkmasına son 5 dakika kala nefesim daralmaya başlamıştı. sevmiyordum bu huyumu, hep abim yüzündendi. beni uçak kazasında yanlız bırakmasaydı olmayacaktı bunlar.

uçaktaki yerimi almış camdan dışarıya bakıyordum.
kendimi rahatlatmak için lisa ile olan mutlu anılarımızı yokluyordum hafızamda, istemsizce gülüyordum.

daha sonra yanıma birisinin oturduğunu fark ettim, o tarafa döndüğümde benim yaşlarımda birisi oturmuştu.

"merhaba"dedi bende karşılık olarak "merhaba" dedim

"bir şey istiyebilir miyim?"diye sorunca refleks olarak "tabiki" cevabını verdim

"ben uçakta biraz rahatsız oluyorum rica etsem yer değiştirebilirmiyiz" diye sordu. bende rahatsız oluyordum ama geçmesine izin verecektim sanırım.

ayağı kalktım ve benim yerime oturmasını sağladım bende onun yerine oturdum.

"teşekkürler, bu arada ben park chaeyoung, tanıştığımıza memnun oldum" dedi ve elini uzattı.

"ben taehyung " diyerek elini sıktım ve uçağın kalkmasını bekledim.

hayatımdan artık uçtun lalisa tıpkı benim kore'den gidişim gibi.