Üç ay tatil sona ermişti üniversite gitmek için son hazirliklarimi yapmıştım.
Yarin sabah 12 de uçağım vardi .
Istambula cok tedirgindim yeni bir şehir yeni bir ortam yeni bir çevre olacağı için aksam kafamı yastığa koyduğum isanlar bir anlık sevgi yasiyosa hayat o anlık sevginin sana geri fazlasıyla acı olarak gönderiyo bu bir gün gelir ya o gun herşeyden bıktığın gun artik tutunacak bir dalın kalmaz kendini bir anda yerde bulursun ya En sevdiklerin bile sana bir dal olmaz ya o gun kızılırıldığın gündür . Insanların bu zaman da sadece ben demesi çok şaşırtıcı nasıl olurda başka bir insan için biraz zamanını kullanmaz anlaması gerekte cok zor .
Ve bu düşünceler arasında gecenin karanlığına ve sessizliğe katılıp uyumuştum ve o büyük gun gelmişti ünüversiteye gidecem gun sabah kalktıgımda annemin herzaman lezetli omletinin konusu burnuma gelmişti ustumu giyip mutfağa doğru gittim annem bana gülümseyerek günaydın cnm dedi günaydın annecim diyerek kahvaltıya oturduk galiba annemin yemeklerini ozlucektim yani öyle gorukuyodu .
Havalimanına doğru yola çıkmıştık biraz tedirgindim yani istambul insanların keder acı çektiği bir yerdi cok buyuk bir yerdi nasil alışacağım düşünceleri beni korkutuyordu havalimanı gelmiştik annemin gözleri dolmuştu babam üzüldüğünü fark ettirmemeye çalışıyordu anneme ve babama sarılıp yolcu kapısına yöneldim .
