...I'm different...

ťwø

Ήμουν ξανά σε αυτόν το  βράχο και περίμενα να ξανά εμφανιστεί ο Jimin.

Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω θέλω να τον δω.

Ξάπλωσα και κοιτούσα τον ουρανό.

Τα αστέρια είναι τόσο όμορφα.

Θυμάμαι άρεσαν πολύ στο Taehyung.

Άρχισα να δακρύζω στην ανάμνηση, του ενώς από τους μεγαλύτερους μου αδερφούς.

Γιατί να φύγουν?

Είναι άδικο.

Ήταν μόλις 19.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.

Κάποτε ήμασταν μια οικογένεια, και ήμασταν πέντε αδέρφια.

Εγώ, ο Namjoon hyung ο Jin hyung ο Taetae hyung και ο Hoseok hyung.

Αλλά μια μέρα οι γονείς μου μαζί με τα δύο από τα αδέρφια μου πήγαν σε ένα από τα γειτονικά μας νησιά και εκεί σκοτώθηκαν.

Δεν ξέρουμε πως, που και πότε.

Απλά πέθαναν.

Πάνε περίπου 7 μήνες από τότε.

"Εεει? Jungkookie που ταξιδεύεις?"

Πετάχτηκα πάνω και είδα τον Jimin.

Δεν είχα σταματήσει να δακρύζω.

Βούτηξα αμέσως μέσα στην θάλασσα και κρατήθηκα από τους ομους του Jimin.

Τον αγκαλιάσα σφιχτά ενώ ακούμπησα το κεφάλι μου στον ζεστό του ομο.

Με αγκαλιασε και αυτός περνόντας τα χέρια του γύρω από την μέση μου

Τα πόδια μου ακούμπησαν κάτι παράξενο.

Ανατρίχιασα ολόκληρος όταν κατάλαβα πως ήταν λέπια αλλά δεν είπα κάτι και απλά πέρασα τα πόδια μου γύρω από την μέση του Jimin.

"Τι έχεις μικρέ?"

"Πονάωωω"

"Που? "

"Ψυχικά εννοώ hyung"

"Ααα... Για το ατύχημα με τους γονείς σου?"

"Που το ξέρεις?"

"Το μαντεψα"

Ξέρω πως δεν ήθελε για κάποιο λόγο να μου πει γι'αυτό και δεν συνέχισα να ρωτάω.

"Jimin?"

"Έλα Jungkookie μου?"

"Ευχαριστώ που με αφήνεις να σε αγκαλιάζω. Πραγματικά το χρειάζομαι"

"Είναι χαρά μου Jungkookiee"

"Καθόμαστε στην βάρκα?"

"Πάμε"

Εγώ πήδηξα στην βάρκα και έκατσα στην άκρη της για να στεγνώσω.

"Δεν θα ανέβεις?"

"Είμαι καλύτερα εδώ Jungkookie"

"Ωωω έλα τώραααα σε παρακαλωωω"

"Άντε καλά θα έρθω"

Ανέβηκε και αυτός πάνω στην βάρκα αλλά δεν έβγαλε την ουρά του από το νερό.

"Δεν μπορείς να βγεις από το νερό?"

"Μπορώ μικρέ. Αλλά όταν βγαίνω η ουρά μου εξαφανίζεται και όταν γίνεται αυτό είναι σαν να μου σπάνε 20 κόκαλα τουλάχιστον"

"Αααα...Έχεις βγει ποτέ ολόκληρος?"

"Ναι μικρέ μια φορά. Και από τότε δεν ξανά βγήκα για κανεναν λόγο"

"Πόνεσες πολύ ε?"

"Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ"

Πήγα και έκατσα ακριβώς δίπλα του προσεκτικά και αγκαλιάσα το ένα του χέρι ενώ ακούμπησα το κεφάλι μου στον ομο του...

Vote & Comment
  ⭐             💭