Μόλις φτάνω στο σχολείο βλέπω τα λίγα παιδιά που υπάρχουν στο σχολείο στην γραμμή για προσευχή. Όπως κάνουμε κάθε πρωί . Το σχολείο είναι σε ένα μικρό λοφάκι στο άκρως του χωριού Ichiko λίγο πιο βόρεια από την πρωτεύουσα της χώρας Zhpati , το Koslo . Ο Γιάννης τρέχει να μπει στην θέση του στην προσευχή καθώς έχει ήδη ξεκινήσει εκεί προσπαθεί να βρει τον Αντώνη ή την Μαρία αλλά η προσπάθεια του αποτυχανει καθώς κανένας από τους δύο δεν έχει έρθει ακόμα . Αυτό είναι πολύ παράξενο σκέφτηκε αλλά δεν έδωσε πολύ σημασία . Καθώς τελειώνει η προσευχή ο λυκειάρχης προχώραει στο κέντρο για να βγάλει τον καθημερινό του λόγο αλλά σήμερα κάτι δεν ήταν ίδιο . Τα σύννεφα ειχαν αρχησει να έρχονται όλο και πιο κοντά το ένα με το άλλο σχηματίζοντας ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο η αυλή του σχολείου δεν ήταν μεγάλη και το σχολείο επίσης πολύ μικρό , καθώς βρίσκεται σε χωριό . Ζήτημα να έχει 10 αίθουσες διδασκαλίας. Αλλά το κατάλαβα ότι κάτι είναι διαφορετικο σήμερα στην έκφραση του λυκειάρχη. Ο οποίος έτρεμε προσπαθώντας να το κρύψει όπως πάντα , τότε είπε αυτά τα λόγια .
<Ο Αντώνης Καλοης και η Μαρία Νατίου πείραν μεταγραφή σε σχολείο στην πρωτεύουσα ...>
Δεν είναι δυνατόν φωνάζω από μέσα μου . Θα μου το είχαν πει ...
Γιατί τώρα ; Αν και δεν είναι καθόλου παράξενο . Αυτό το φαινόμενο είναι σύνηθες για κάποιο λόγο. Τα σχολεία στην πρωτεύουσα διαλέγουν μαθητές από τα χωριά για να τους βάλουν στα σχολεία τις πρωτεύουσας. Αλλά και πάλι . Φύγανε χωρίς να πούνε ένα αντίο. Με ξεχάσανε τέλειος ; Πολλές σκέψεις με τριγύριζαν καθώς ο διευθυντής μας είπε καλό μάθημα και μπήκαμε σιγά σιγά στις αιθουσες μας για μαθημα. Πρώτη ώρα έχουμε μαθηματικά , πόσο βαρετό μάθημα . Όλη την ώρα να υπολογίζουμε εξίσωσης ευθειων και να βρίσκουμε εφαπτόμενες . Αλλά είναι υποχρεωτικο και είμαι καλός για κάποιον περίεργο λόγο . Δεν έχω πολλούς φίλους . Δεν έχω καθόλου φίλους εκτός από τους άλλους 2 οπότε σήμερα κάθομαι στο τελευταίο θρανίο μόνος δίπλα στο παράθυρο . Καθώς προσπαθώ να λύσω μια άσκηση στο τετράδιό μου . Τότε είναι που βλέπω την πιο όμορφη κοπέλα της τάξης να μπαίνει στην αίθουσα .
<Αλεξάνδρα πάλι άργησες ! Σε παρακαλώ να έρχεσαι πιο νωρίς την άλλη φορά θα σου βάλω απουσία.> είπε η καθηγήτρια με το αυστηρό υφος της ,
<Μην φοβάστε δεν θα ξανά επαναληφθεί.>
Απάντησε πολύ ευγενικά .
Προχωρησε να κάτσει και από εκεί κατάλαβα ότι η μέρα σήμερα είναι πολύ περίεργη . Θα συνέβαινε κάτι που θα με έκανε να μην ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα.
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου του 2020
<Συγγνώμη μπορώ να κάτσω στην θέση δίπλα σου ;>
