Herkesin acısı, taşıyabildiği kadar çoktur. Acı eşiğin ne kadar yüksekse, o kadar şanssızsın aslında. Hayat asla azla yetinmez, senin alabileceğin kadar acıyı yükler ve senden şunu bekler, acıdan titresen bile kimseye belli etmeden
gülümsemelisin. Senden her zaman en sonuna kadar dayanmanı bekler. Kelimeler boğazına yapışıp, yutkunmanı engellese bile demen gereken tek şey "İyiyim". Demesen ne olacak ki? Derdini gerçekten içtenlikle dinleyip, yarana merhem mi olacaklar?
Ben bu hayatta hep iyiyim demek zorundaydım. İnsanlar birileriyle dertleşirken benim ağlayacak bir omzum bile yoktu. Küçücük kalbime o kadar büyük acılar sığdırmıştım ki, ben aslında böyle bir hayat yaşayacağımı henüz 7 yaşındayken biliyordum. Hayat adil davranmaz, 1-0 geride başladığım hayatın bir gol daha atmaması için tüm çabam. Yada şöyle diyeyim, son golü ben atmalıyım o yüzden şu an uzatmalara oynuyorum. Ya son golü atarım, yada bu hayatı 1-0 da bırakıp yenilgimi kabul edip insanların beni unutmasına izin veririm. Bu yük çok ağır ama şu an nefes almak zorundayım.
Gözlerim dolduğunda insanlar anlamasın diye, çok sinirlendiğimde ağız dolusu küfür etmek isteyip edemediğimde, asla gülmeyeceğim bir şey duyduğumda karşımdaki kırılmasın diye gülerken bile, haksızlıklar karşısında kendimi savunmak isteyip de başarısız olacağım için mecburiyetten sustuğumda da aklımdan geçen tek şey "Nefes al". Nefes almak zorundayım.
