Hayat her zaman böyle acımasız mı? 18 yaşında olmama rağmen hayatın ağır yükünü taşımak zorundayım. Babam, canım babam.. Bizi bu koca, kirli dünyada neden zorluklarla başbaşa bıraktın. Bu genç ve körpe bedenim acımasız hayata daha ne kadar dayanabilir ki? Sanki yüzyıllardır yaşıyor gibiyim.
17 yaşında görünüyor olsamda ruhum şuan parkdaki bankta çürüyen yaşlı bir teyze gibi. Acaba bir gün mezun olup, part-time çalışmayı bırakıp, düzenli ve rahat bir hayat kurabilir miyim?
Hayatın zorluklarıyla tek başına mücadele etmeye çalışan ve hep bana destek olan annem! Zengin kokonalarının parfüm kokularıyla cebelleşip, verdikleri üç kuruşa tamah edip, yorgun argın eve gelip bir de ablamın bitmek tükenmek bilmeyen ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyor.
Tek isteğim annemi ve kendimi bu çöplükten kurtarmak. Belki de benim kurtarmama gerek kalmadan karşıma gönlümü fetheden bir FATİH çıkar...
