Possessive Ex Boyfriend Series 1 [On-going]

Chapter 10

ILANG LINGGO na ang lumipas ngunit walang nakuhang text o kahit man lang tawag si Christian kung kayat lunod sa alak ito kahit umagang umaga.

"eto na naman ba ako Rose paaasahin mo na naman ba ako?" bakas sa kaniyang boses ang hinanakit

"Ang inaasahan kong babalik ka agad ay mukhang hindi na naman mangyayari!" sabay tungga ng alak

Nagdaan pa ang araw, linggo at buwan ngunit wala padin ito. FUCK! mukhang nawawalan na siya ng ganang maghintay ng wala.

ILANG ARAW, linggo at buwan na ang nagdaan ngunit hindi man lang magawang itext o tawagan ni Rose ang kaniyang dating kasintahan. Sa mga nagdaang iyon walang ibang nasa isip niya kung hindi lang si Christian ganoon nalang ba ang tama nito sa kaniya pero ni hindi man lang niya itong magawang tawagan kahit saglit lang.

"SORRY!"

Katagang sa hangin nalang niya nasambit nagdaan pa ang mga araw at buwan ngunit hindi na makontak ni Rose si Christian ng subukan niya itong tawagan noong nakaraang araw.

Parang pinipiga ang puso niya ng hindi na niya ito matawagan. Sino ba naman kasing taong okay lang kayo kahapon pagdating ng gabi umalis nalang ng basta basta ng walang text o paalam ngunit naaalala niya na may tinawagan siya para sabihin sa kaniya na may vacation leave ito. Ang tanong nasabi ba niya?

"Arrrggg!" inis na binato ang kaniyang cellphone sa kaniyang kama.

"Sinabi ko na kasi eh! Bakit kasi hindi ma personal na pumunta sa kanya noon para magpaalam!" pagsesermon nito sa kaniyang sarili.

Nagpasya nalang itong mag-ayos ng makagayak na sa hospital kailangan kasi ng kaniyang ama ng kapalitan.

ILANG ORAS bago nakarating ito sa hospital at agad na bumungad sa kaniya ang inang nakaratay sa kama. Dahil sa tagal na ng pagkakahiga nito ay medjo nangangayayat na din at ang pinakamasakit na makita niya ay pilit padin itong lumalaban kahit na mahina na ang kaniyang katawan. God gracious!

Dahan-dahan itong naglakad palapit sa kama at hinahkan sa noo ang kaniyang ina.

"Mom please magpahinga kana ayokong nahihirapan ka"

may halong hinanakit ng damdamin si Rose habang nakikita niyang wala na talahang pag-asa pang mabubay sa loob ng isa't kalahating taon ay mas lalong lumalala ang condistion ng kaniyang ina.

"HEY BRO!" boses iyon ni Justin na matalik niyang kaibigan

"who say that you can come in?" sarkastiko nitong sagot kasalukuyan itong nagtitipa sa kaniyang laptop dahil may inaayos itong malaking problema.

"whoaa matatakot na ba ako niyan?" pangaasar nito sandaling natigilan ang kaniyang ginagawa at matalim na tumingin dito.

"whoaa dika naman mabiro" agad nitong sagot naglakad ito patungo sa sofa at tsaka umupo

"Anong klaseng hangin ang nagdala sayo rito?" bitterly said alam kasi nito na madalang lang na pumunta ito sa kaniyang opisina kaya himala na nakapunta siya ngayon gusto man niya itong paalisin ngunit hindi niya magagawa.

"you know may offer naman sayo iyong ibang investor mo diba? Why you go outside the Philippines? Sa France ng maka move kana" pagsisimula nito matagal nang may inooffer ang ibang imvestors niya na nasa France isang malaking companya ang naghihintay sa kanya doon ngunit inaalala lang niya ang kanyang ginagawa.

"pag-iisipan ko!" tipid na sagot nito na ikinakamot ng ulo ni Justin

"Hayyy"walang ganang anito.

" ANAK magpahinga ka muna" anito ng kaniyang ama mugto ang mga mata hindi nito alam kung kakayanin pa ba niya kung malalampasan pa ba ng kaniyang ina.

"okay lang ako dad" malayo sa katotohanan na sagot nito.

Ang makita ng anak ang kaniyang ina na makina nalang ang bumuduhay dito ay isang napakabigat sa pakiramdam. Isang mabigat na bumabara sa dapat ay kaniyang ikakasaya na gumaling na sana ang kaniyang ina ngunit naging isang malaking pagkadismaya.

Rose are staring at her mother while she sleep. Ang katawan ay bumigay na at ang balat nalang nito ang tumatakip sa kaning mga buto.

It's hopeless....

Linapitan niya ito kahit labag sa kaniyang kalooban na gawin ang nararapat..

"mom don't blame me this time. Ayokong makitang mahihirapan kana dahil sa kalagayan mo please mom suko na kung hindi mo na kaya." umagos ang kaniyang luha ng masagana.

Tumingin ito sa likod kasabay n'on ay ang pagsensyas sa doktor na kanina pa nila kasama.

Ang kaninang masaganang luha niya ay mas lalong nagiging madami yumakap ito sa kaniyang ama dahil ayaw niyang makita ang pagtanggal ng mga naka kapit sa kaniyang ina.

Namamanhid na siya sa sakit. Nanlalabo ang kaniyang paningin.

'Mom sorry' bulaslas nito sa hangin.

"Time of death 11: 33 am"

Iyan lang ang kaniyang narinig kasabay noon ay ang paghagulgul na nito.

"It's okay sweety ginawa lang natin ang nararapat. Masaya na ngayon ang mom mo kasama ng diyos" his father said.

Hindi naman nito masisisi ang diyos dahil hiram lang naman lang ang ating buhay. Walang ibang dapat sisishin dahil lahat naman tayo ay kukunin ng diyos.

Bilang isang anak napakahirap makitang nakaratay ang iyong ina sa higaan na wala ng buhay.

It's painfully

ITUTULOY.....