Fail in love.

Ziekenhuis

Ik opende mijn ogen pijnlijk. Gelijk sloot ik ze weer. Het licht was gewoon weg te fel. Wat was er gebeurt? Waar ben ik? Ik hoorde een bekende stem naast me huilen. Ik durfde de pijn niet weer te riskeren. Maar ik moest, ik was nooit een opgever geweest. Ik opende zachtjes mijn ogen en de lamp dat op mij scheen deed gewoon zo zeer aan mijn ogen dat het bijna onmogelijk  werd. Maar ooit moest het, dus ik beet op mijn lip en uiteindelijk werd het wazige helder. Ik keek naar een huilende moeder en naar een bekende blonde jongen. Hij keek op, en ik had meteen door wie het was. Niall.

'Niall?'

Ik schrok van mijn afgezwakte stem, maar het was hard genoeg om te kunnen horen. Niall schrok op en keek met samengekneepte ogen of dit de realiteit was. Nu schoot het me te binnen, ik was in het ziekenhuis door het ongeluk. Maar wat ik niet begreep was waarom Niall hier was, en hoe hij het wist dat dit mij was overkomen. Nu zag ik mijn moeder ook opkijken met betraande ogen, ik voelde me meteen schuldig.

'Oh schat je leeft weer!'  Reageerde mijn moeder blij.

Ik wou wat terug zeggen, maar het koste me teveel moeite. Ondertussen bleef Niall mij aankijken. Ik wou dat hij wat zei, iniedergeval iets. Bijvoorbeeld waarom hij niets meer van zich liet horen? En nu ineens wel hier is.

'Mag ik misschien met Megan praten, mvr Diamons' Vroeg Niall beleefd in het Engels.

Mijn moeder knikte vol begrip en vervolgens liep ze naar de gang.

'Waarom ben je hier?' Vroeg ik uiteindelijk om de stilte te verbreken, ik gaf hem mijn koudste blik.

'Ik was bezorgt' Niall keek gelijk naar beneden.

'Oja? Waar was je dan nadat we hadden gezoent?' Me stem brak, en ik kon wel huilen van de hoeveelheid moeite ik moest doen om dit kleine zinnetje uittespreken.

'Kijk, ik heb spijt. En toen er in het nieuws kwam over de nieuwe model genaamd Megan Diamons die een ongeluk heeft gehad, bleek ik erachter te komen dat ik werkelijk bang was dat je dood kon zijn'

Ik zag aan Niall dat hij het meende, maar ik bleef het hard spelen. Ik had mezelf dit keer echt beloofd vol te houden. Jongens zijn niet betrouwbaar. Dus het was in het nieuws geweest? Hoelang zal ik bewusteloos zijn geweest? Oh, fuck de fashion weak!

'Hoelang ben ik out geweest?'

'4 dagen'

Ik gaf een zucht en keek naar de triljoen slangetjes die om mijn hand waren geplakt. Rustig probeerde ik rechtop te gaan zitten, ik was verbaast dat er nog geen verpleegster was gekomen. Niall stond op en ging bij me op bed zitten. Néé Megan, niet verliefd worden. Niet afgeleid raken door zijn uiterlijk en aanrakingen. En al helemaal niet naar zijn lippen kijken! Ik dwong mijzelf om afstand te houden dit keer, bang om gekwetst te raken, voor de zoveelste keer. Ineens voelde ik twee stevige armen rond mijn lichaam wat een aangename warme rilling veroorzaakte. Oh fuck.

'Ik was echt bang Megan, je hebt me echt bang gemaakt' Fluisterde hij warm en lieflijk.

Ik werd gek, hij wist niet wat dit met mij deed. Maar ik hield me kalm, alles, al de moeite om niet weer de fout in te gaan zal ik dit keer gebruiken. Alleen om mijzelf te beschermen voor de kwetsbare gevoelens die jongens kunnen veroorzaken. Niall ging verder met praten.

'Ik had het contact niet mogen verbreken, alléén door die kus. Ik was bang oké, bang dat een fan zoals jij alles kan verstoren. Met reisen enalles dat zou gewoon niet werken'

Het moest niets met me doen, maar dat deed het wel. Dat betekende dat ik meer me best moest doen om het gevoel uittezetten.

'Maar vrienden blijven, en gewoon contact houden dat zou kunnen'