Teacher's pet

1

Πρώτη μέρα σχολείου-Καλιρρόη,3η λυκείου.

Ακούω την μητέρα μου να μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιο μου και να σιγοβράζει.Σαγαπαω επίσης μάνα.Σκεφτομαι και χαμογελάω ενώ βρίσκομαι μεταξύ ύπνου και ξυπνιου.

"Μα την Παναγία Καλιρρόη αν δεν σηκωθείς από το κρεβάτι θα σου πετάξω τα ρούχα από το παράθυρο."Απειλεί και φυσικά κάνω πως δεν την ακούω και συνεχίζω κανονικά τον ύπνο μου.

"Θα σε στείλω στο χωριό."Ξανά λέει απειλητικά.Τα έχουμε ξανά ακούσει αυτά μάνα.Γελαω κοροϊδευτικά και μάλλον το καταλαβαίνει αφού συνεχίζει.."θα σου πετάξω την 4κιλη νουτελα."Φωνάζει ως τελευταία μου ευκαιρία και με το που ακούω αυτού του είδος την τραγωδία σηκώνομαι φουριόζα από το κρεβάτι μου σαν τον φλας.

"Αμαρτωλή γυναίκα,ωιμε."Γκαριζω και πιάνω στο χέρι μου τη λαστιχένια μου παντόφλα ενώ κάνω απειλητικά βήματα προς το μέρος της."Ορκισου.Ορκισου πως όταν φυγω δεν θα την αγγίξεις."Της λέω και εκείνη χωρίς να βγάλει το απειλητικό βλέμμα της από το πρόσωπο της λέει κάτι ακαταλαβίστικα σε φάση:"γιατί αποφάσισα να κάνω παιδί."

Και γω Σαγαπαω μάνα.Σκεφτομαι και τρέχω προς το ντουζ.

Αφού κάνω ένα γρήγορο μπάνιο με το αγαπημένο μου αφρόλουτρο με άρωμα καρύδας φοράω βιαστικά τα πορτοκαλί εσώρουχα μου,ένα μαύρο κολάν,μια μαύρη φούτερ και τα Βανς μου με την σκακιέρα και κατεβαίνω φουριόζα ανοίγοντας την πόρτα και φωνάζω σας στη μαμα "καλημερα Νίτσα περιμένω αγκαλίτσα."Και φευγω.Να μάθεις που ήθελες να πετάξεις την μερεντα μου.

Βαζω τα ακούστηκα μου και ξεκινάω να περπατάω βιάστηκα καθώς αν ο γλυκός διευθυντής μας με πιάσει να καθυστερώ πάλι φέτος,όπως είπε θα με στείλει άλλου.Απειλητικός ο κωλογερος.

Φτάνω έξω από το σχολείο ψάχνοντας τον κολλητό μου,με αλλά λόγια ο Λεο (ή αλλιώς Λεωνιδας)ο οποίος φυσικά και με ξέχασε ως συνήθως σήμερα όπως κάθε πρώτη μέρα σχολείου εδώ και 12 χρόνια.

Ω ναι,ξέρω τον Λεο από μωρό, βασικά γράψτε λάθος.Αυτος με ξέρει από μωρό,γιατί το καμάρι μου είναι δυο χρόνια μεγαλύτερος και έχει μείνει δυο φορές στην ίδια τάξη.Τον καμαρώνω πάντως δεν μπορώ να πω.

Αφού καταλαβαίνω πως ως συνήθως θα αργήσει πρώτη ώρα αποφασίζω να ανέβω στην τάξη μου και να πιάσω το συνηθισμένο τελευταίο μας θρανίο.

Όταν το κουδούνι χτυπάει και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου μπαίνουν νιώθω ένα ψυχοπλάκωμα.Δεν με πολύ συμπαθούν η αλήθεια είναι ή βασικά τους είμαι τις περισσότερες φορές αδιάφορη εκτός από τις υποσχέσεις των θαυμαστριών του Λεο για εκδίκηση και τις κατάρες που δέχομαι καθώς σχεδόν όλοι νομίζουν ότι τα έχουμε.