Teacher's pet

10

Καλλιρόης POV

"Ξεκουμπωσε μου το φερμουάρ"Απαιτώ.Τον κοιτάζω προκλητικά και έπειτα γυρνάω πλάτη στον ίδιο.

Εκείνος χωρίς να πει τίποτα με πλησιάζει.Τα χέρια του βρίσκονται κόντρα στην μέση μου.Το ένα χέρι στο φερμουάρ.Η ανάσα του χτυπάει στον λοβό του αυτιού μου.

Ανατριχιάζω.

Τον θέλω.Γαμημενα.Πολύ.

Αρχίζει να ξεκουμπωνει το φερμουάρ του φορέματος μου με αργές,βασανίστηκες κινήσεις.

Η ανάσα μου πια κόφτη.Βγαίνει ίσα ίσα από το στόμα μου.Βαριά,τον θέλω.

Αφού τελειώνει με το φερμουάρ,το φόρεμα μου πέφτει στο πάτωμα.Κανένας μας δεν κάνει καμία κίνηση να φύγει.

Βαριανασαινει.Καίγομαι.

Νιώθω τα χέρια του να τραβάνε στο πλάι τα μαλλιά μου και μου αφήνει ένα μικρό φιλί στην κλείδα του λαιμού μου.Αφήνω έναν μικρό αναστεναγμό.

"Αγγελάκι,ορκίζομαι ότι αν δεν μου πεις να φυγω,δεν θα φυγω ποτέ."

"Και ποιος σου είπε θέλω να φύγεις;"Η φωνή μοτ βγαίνει σχεδόν ψιθυριστή.

Με μια κίνηση με τραβάει και μας φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο.

"Δεν είναι σωστό αγγελάκι."Ψιθυρίζει ενώ βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής.Η καυτή του ανάσα με χτυπάει στο πρόσωπο.Τα χείλη του χιλιοστά από τα δικά μου.

"Και από ποτέ μας νοιάζει το σωστό Αλεξ;"Η φωνή μου βγαίνει με το ζορι πια.

Με μια κίνηση με αρπάζει από τα μάγουλα και πιέζει τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

Το φιλί του είναι άγριο.Κτητικο.

"Σε θέλω."μου λέει μέσα στο φιλί μας και αναστενάζω ενώ κατεβαίνει προς τον λαιμό μου αφήνοντας μικρά Φιλια εκεί.

Ένας αναστεναγμός βγαίνει χωρίς να το θέλω από το στόμα μου.

Σηκώνει το κεφάλι του μόνο για να τον δω να με κοιτάει με ένα στραβό χαμόγελο.

"Αν ξανά ακούσω έναν ακόμη αναστεναγμό,ορκίζομαι δεν θα μπορέσω να κρατηθώ αγγελάκι."Λέει πάνω στα χείλη μου και χαμογελάω.

Ξαφνικά νιώθω έναν απότομο πόνο στο στήθος μου.Κάνω ένα βήμα πίσω και πιάνω το συγκεκριμένο σημείο κάνοντας μια γκριμάτσα πόνου.Σμιγω τα φρύδια μου.

Όχι πάλι.Όχι τώρα.

"Αυτα γινονται όταν είσαι τόσες ώρες μέσα στον καπνο αχρείαστη βούρτσα"Πεταγεται η Βετ αλλά εγω απλά θέλω να κλάψω.