Mahal nga kasi kita

5

Unti unti kong dinilat ang aking mata, ngunit agad ko tong isinara nang ako'y masilaw. Nang makaramdam ako ng pag galaw ay dahan dahan kong binuksan ang mata ko at napansing nasa hospital ako. Tumingin ako sa aking kaliwa at nakita si Marco na nakabaon ang ulo sa kama at nakita kong may bandage siya sa kanyang kanang kamay. Natutulog siya kaya maingat akong gumalaw. Maingat akong bumaba nang kama at dahang dahang tumayo nang bigla kong nasagi ang baso na nasa mesa sa tabi ng kama. Muntikan na itong mahulog kaya inurong ko muna ito. I looked back to see if I woke him up at nakahinga ako ng maluwag nang makitang tulog pa rin siya.

Lumabas ako ng kwarto at nakitang may mga lalaki sa labas ng kwarto ko. 

"Who are you? Why are you here?" Deretso kong tanong

"Inutusan po kami ni Mr Kalix, para bantayan kayo" sagot nila

I snicked at the thought of guarding me. Bakit? Tatakas ba ako? This is so silly.

Babalik na sana ako papasok nang makita ko sila Esran, Crystal, Larkin at si Neivan na naglalakad sa aking direksyon. Nakayuko sila at may hawak hawak na plastic bag.

"Esran! Cry! Huy!" tawag ko sa kanila, nanlaki ang mata ni Esran at Crystal and ran towards me

Agad akong niyakap ng dalawa at naramdaman kong nabasa ang damit ko

Kumalas ako sa yakap nila at nakita si Crystal na umiiyak.

"I thought something bad happened to you! I hate you!" Crystal said and hit my arms

"HOY ANO BANG NANGYARE!?" Sigaw sa akin ni Esran

I smiled at the thought that they're worried at me

"Alam mo bang alalang alala si Marco sayo?" sabi sa akin ni Larkin

"Ah...oo nga, pag gising ko siya agad nakita ko." sabi ko 

"Gising na rin ba siya?" tanong ni Neivan

"Hindi pa"

"Nung nalaman niya kaya yung nangyare sayo, agad agad ka niyang pinuntahan kahit may sakit siya" sabi sa akin ni Esran

"Ay! Oo nga pala! Dapat pupuntahan ko siya eh" sabi ko

"Grabe par, kung nakita mo lang" sabi ni Larkin

"Oo, parang ngayon ko lang siya nakitang nagkaganun" sabi ni Neivan

"Ano bang ginawa niya?" Tanong ko

"Teh, nag hypertension ka. Ito namang si Marco, nagsearch sa google tungkol dun, tas ang sabi sa amin na baka magka-heart attack ka daw, oh kung ano ano. Med student ba talaga ba yang best friend mo?" sabi ni Crystal

"Oo nga! Tapos bigla bigla nalang umiyak, tapos sinisisi siya yung sarili niya. Natamaan na ata tong si Marco" sabi ni Esran

"Tinamaan masyado ng pagibig" sabi ni Larkin

"Ano?" 

"Ay hindi wala yun hehe" sabi ni Larkin

"Tara pasok muna tayo" aya ko sa kanila

"Sige, mauna na kayo. Papaalam ko lang sa nurse na gising ka na para macheck ka nila" sabi ni Crystal

"Samahan na kita" sabi ni Larkin kay Crystal

Nang pumasok kami sa kwarto, tulog pa rin si Marco.

"Nako, nakatingin yan sayo buong magdamag. Hinihintay kang magising, kaya yan tuloy nakatulog" sabi ni Neivan

"Ah ganun ba?" sabi ko, inilagay ni Neivan ang mga dala niyang plastic bag sa table

"Bumili kami ng pagkain, kain na" aya ni Esran 

"Ah okay" habang hinihintay namin si Crystal at Larkin ay nagising na si Marco

Nanlaki pa ang mata niya at nagtangkang pumunta sa pwesto namin kaso natumba lang siya

Agad akong tumayo at pinuntahan siya, inalalayan ko siya paupo sa kama.

"Hala Marco, ano bang nangyare sayo?" tanong ko sa kanya ngunit imbes na sumagot ay niyakap niya ako ng mahigpit.

"I should be the one asking" sabi niya sa akin at mas hinigpitan pa ang yakap sa akin

"Marco...di ako makahinga" sabi ko at sa wakas ay pinakawalan din niya ako

"Sus, kung nandito lang yun si Alystra, nakooo" sabi ni Neivan

"Ano?" 

"Para kasi kaming nanunuod ng k-drama eh. Kulang nalang ng iyakan oh" sabi naman ni Esran

"Nako, papalakpak pa si Alystra pag nakita niya yan. Lam mo naman yun" sabi ni Neivan

"Panira din kayo ng moment no?" Sabi naman ni Marco 

Dumating na ang doctor and it's a doctor that me and Marco are both acquinted to.

They checked my blood pressure and fortunately naging normal naman ito. Pwede na akong mag padischarge pero mas okay daw kung magpapahinga muna ako, pero di ako nakinig at nagpadischarge na. Okay naman na ang pakiramdam ko eh.

Madaling araw pa lang at nagpunta kami sa Bay Bridge na malapit sa school namin dati.

The lights are still on, few cars passing by, we could smell the breeze brushing into our faces. We could see the buildings from up here but most of it is just darkness. 

"Marami kaming tanong but I don't want to ruin this" sabi ni Esran, they sure do.

"Alam ko, but..."

"Can't I just ask one?" I said

"Kung tungkol kay Miles yan, wag nalang" sabi ni Larkin

"Bakit? Bakit ba ayaw na ayaw niyo sa kanya? Nakalimutan niyo na ba yung mga pinagsamahan natin? Nakalimutan niyo na ba nandyan rin siya nung kelangan niyo ng kaibigan? He's also a friend to us. He just left us because...he needs to" sabi ko at wala ni isa ang sumagot

Tahimik lang kaming lahat

Why are they acting that they were the one who got hurt the most when Miles left?

Problema ng isa ay problema din ng lahat? Fuck that.

It's my problem and they shouldn't be involved. They're my friends but who gave them the right?

I...I shouldn't be acting like this. They're just trying to help.

"Yeah, we shouldn't be acting like this. Miles is our friend, bakit ba natin siya tinatrato ng ganito?" Crystal broke the silence

"Tama ka...I miss that guy too" sabi ni Neivan

"Namiss ko na yung mga lines nun" sabi ni Esran

"Oo nga...tagal ko nang hindi nakikita yun" sabi ni Larkin

Neivan was the closest to Miles, Crystal is also close to him. Esran was fond of him too. I never saw Larkin and Miles interact that much but they're good friends.

"Let's give him a chance" sabi ko at ningitian nila ako.

"Let's do that" sabi ni Crystal 

"Buohin natin ang iskuwad, kahit wala na si Xyrene"