Always

11:Yıldızlar

Cenaze törenine dünyanın dört bir yanından insan katıldı. Tüm kageler, ülke yöneticileri, önde gelen siyaset adamları, tanınmış shinobiler oradaydı. Herkes üzgündü. Kimisi sesizce gözyaşı döküyor, kimisi de açıkça acısını belli ediyordu. Hissettikleri fırtınanın aksine ölüm sessizliğine bürünmüş üç kişi, onlara gelen yardım, destek cümlelerini soğuk ve zoraki bir gülümsemeyle karşılıyor, kaybettikleri kişi adına teşekkür ediyorlardı.

Naruto, hokagelerin yanına gömülürken yanı başında Hinata, Boruto ve Himawari vardı. Onların arkasında ise Konohalılar ve diğerleri.

Boruto'nun canı acıyordu, nefes alamıyordu, almak istemiyordu. Buna rağmen içindekileri dışarıya yansıtacak bir gözyaşı dahi akmıyordu gözlerinden. Himawari, babası gömülürken bağırmaya başlamıştı.

Boruto, kardeşinin kafasını göğsüne yasladı. Saçlarını okşadı. Himawari yavaş yavaş sakinleşirken Naruto'nun mezarının üstü kapatılıyordu.

Herkes dağıldı. Kageler, Hinata ve çocuklarına sabır diledikten ve yanlarında olduklarını ifade ettikten sonra ayrıldılar. Gaara, Naruto'nun ona verdiği hokage hediyesini Boruto'ya verdi.

"Baban hokage olduğunda vermişti bana, arkadaşlığımızın bir nişanesi olarak. Ben de sana veriyorum. Her ne kadar baban yanımızda olmasa bile dostluğunun ikimiz arasında devam etmesi dileğiyle."

Boruto elindeki Konoha ve Suna işaretli kafalığa baktı. Gözleri doldu. Gaara, tek koluyla Boruto'ya sarıldı.

Koskoca merasimden geriye sadece Naruto'nun ailesi ve arkadaşları kalmıştı. Sasuke bile uzaktan izliyordu zira yakında olmayı kaldırabileceğine inanmıyordu.

Hinata yavaşça kocasının mezarına yürüdü. Mezar taşına dokundu, gülümsedi.

"Anneni ve babanı öp benim için Naruto. Senin gibi bir eşim olduğu için teşekkür ederim."

Gözünden damlayan yaşlar toprağa düştü. Hinata bir şey demeden kalktı ve mezarlıktan ayrıldı. Eve gitti. Sakura peşinden gitmeye çalışsa da Sasuke onu tuttu.

"Yalnız kalması lazım Sakura. En azından bu gece."

Himawari abisinin elinden tuttu.

"Sence onun çocuğu olmaya layık olacak mıyız?"

Boruto kardeşinin elini sıktı.

"Seni bilemem ama ben çoktan layığım."

Himawari'nin dudakları kıvrıldı. Abisinin elini bırakıp babasının mezarına diz çöktü.

"Keşke son kez öpebilseydim seni baba. Keşke son kez sarılabilseydim."

Himawari duraksadı. Demek istediği çok şey vardı ama artık bir manası yoktu.

"Gittiğin yerde rahat uyu. Bunu hak ediyorsun."

Boruto'nun kalbi, Hima'nın sözleriyle dayanılmaz bir şekilde ağrımaya başladı. Hima büyümüş olabilirdi ama daha küçüktü onun gözünde. Babasına ihtiyacı olan yaşlarındaydı. Boruto kardeşinin bu ani büyümesi karşısında sessizce gözyaşı dökmeye başladı.

Hima arkasını dönüp abisine sarıldı. Sonra da annesinin yolundan evine döndü.

Boruto geri çekildi. Herkes Naruto'ya son sözlerini söyledikten sonra ayrılıyordu. Boruto kimin ne dediğini dinleyecek, anlayacak durumda değildi. Herkesin gittiğini düşündüğü zaman babasının mezarının yanına oturdu. Üstüne örtülen toprakla oynamaya başladı.

"Yaşlı yaşlı diye dalga geçiyordum ama, bu kadar da yaşlı olduğunu düşünmemiştim Hokage Efendi."

Burnunu çekmeye başladı.