vminkook Vampir Badboy

medyadaki müzikle okuyabilirsiniz bu müziği çok seviyorum

Arkadaşlar bu benim yazdığım ilk kitap anlayışla karşılaşacağınızı umuyorum

İnsanlar çıkarcı deli ve çok önyargılıdırlar. En azından bana göre öyle. Ve bu düşüncelerin  haklılığına her gün daha da  inanıyorum.Ben insanlardan hiç bir zaman iyilik göremedim hep ezilen ve aşağılanan taraftım. Ve bence de böyle olmalı. Onlara katılıyorum ben bile artık saldım istedikleri kadar boş konuşsunlar dursunlar umurunda değil çünkü lise 2 den beri onların dalga ve alaylarına bu kadar yıl geçtikten sonra her insan alışır diye düşünüyorum.ilk zamanlar durmadan ağlardım.Kalbim bu kadar acıya dayanamıyordu.Kaç kere ölmeyi denedim ama lanet olsun ki başaramıyordum. Çünkü beni seven ve destekleyen ve her zaman beni kötülüklere karşı koruyan bir kardeşim var ve bende onu korumak istiyorum ve bu lanet dünyada onu tek başına bırakıp gitmeyeceğim. Benim hayatım mahvoldu ama onun hayatını mahvetmeyeceğim. Neden bok gibi bir hayatım var bilmiyorum demek isterdim ama malesefki biliyorum
Flashback: 2 yıl önce saat 18.30 günlerden cumartesi
"Hadi oğlum okuluna geç kalacağız " annemin bağırmasıyla dahada hızlanarak üstümü giyinmeye başladım. Kıyafet konusunda çok seçiciyim ve 2 saatte anca hazırlanırım. Cidden  herkes yani herkes dediğime bakmayın kardeşim jungkook ve annemle babam der pek fazla hatta hiç arkadaşım yoktur nedenini bilmiyorum.giydiğim kıyafetim deri lacivert dar bir pantolon ve kenarında kolunun kenarında jimin bazan sarı beyaz bir sweat shirt giyip daha fazla annemleri bekletmemek için aşağıya indim. Kim derdi bu günden sonra  yaşayan ölü olacağımı ben demezdim. Çünkü herşey yolunda gidiyordu. Annem ile babamı canımdan çok severim ve kardeşim jungkook için karşıma alamayacağım (annem ve babam hariç zaten jungkooka annem ve babam asla kızmaz ) kimse yoktur. Neyse devam
Ben giyinip aşağı indim ve annem babam ve jungkook beni arabanın içinde bekliyor ve elleriyle acele et işaretleri yapıyorlardı. Bende koşarak arabaya bindim

Jungkook: "abi senin şu yavaş giyinme işini ne yapacağız he hergün beklemekten sıkıldım"
Jungkookun dediği şeyden sonra ona dönüp baktım biraz kızgın ama sevimli bakıyordu. Ben onu hiçbir zaman ciddiye alamam çünkü bana çok sevimli gelir. Durmadan boyumla ve pembe saçımla dalga geçsede aslında ona alınmıyordum çünkü ben de kız gibi olduğumu düşünürüm zayıf ve minik ellerimle zayıf vücudumla gayette yakışıklı ve sevimli olduğumu düşünürüm ve jungkookta böyle düşünür.
"Özür dilerim kardeşim biliyorsun kıyafet konusunda biraz seçiciyim ve bu huyumdan vazgeçemiyorum"
"Sorun değil canım abim benim bir dahakine giyeceğin kıyafeti akşamdan hazırlayıp dolabına asarsın böylece ham senin için hem de bizim için iyi olur". Onun bana hep anlayışlı ve tatlı olmasını severdim. Çünkü o benim canım canım kardeşim
"Tmm canım kardeşim bir dahakine öyle yaparım seni seviyorum tavşanım benim" böyle deyince "ya ben tavşan değilim yaaaaaa " o kadar tatlıki şu anda onu ısırlamek için zor duruyorum hafif bükülmüş dudakları ve sevimli dişleriyle tam bir tavşan işte
"Hayır sen benim minik tavşanımsın sadece benim" diyerek onu susturdum ve göğsüme yaslayıp saçını okşadım o da hemen yumuşadı. Babam ve annem ise bize bakıp iyiki size sahibim canlarım bakışı atıp gülümsüyorlardı ama bir şeyin farkında değillerdi beni ve jungkooku sonsuza dek yalnız bırakacaklardı. Her şey yolunda okula ilerlerken birden babam fenelaştı. Ne olduğunu anlamamıştım ve korkuyordum ona birşey olursa yaşayamazdım. Her şey o kadar ani olduki babamı düşünmekten arabayı kenara çekmeyi unutmuştuk. Araba hala seyir halinde idi . Sonra babama ulaşıp nefes alması için kıravatını çıkardım ne olmuştu anlamak için yanına yaklaştığında kalp krizi olduğunu anlamıştım çünkü babam bir kere daha kalp krizi geçirmişti ama korkuyordum. O sırada kırmızı ışık yanarken geçmişiz. Tam biz kırmızı ışığı geçerken geçiş hakkı bulunan otomobil bize doğru gelmeye başladı korna seslerini duyup oraya döndüm frene bastım ama çok geçti arabaların çarpışması ve bizim dönen arabanın içinde bir sağa bir sola çarmamız ve uçan camların arasında kalmamız bir olmuştu kafamı kaç kere vurduğumu hatırlamıyorum. Bilincimi kaybetmeden önce tek düşündüğüm aileme bir şey olmaması ve tek hissettiğim gözlerime giren camlardı. Daha sonrası karanlık😭😭
Kendimi kötü hissediyordum başım zonkluyor ve narkozun etkisiyle de tamamen sarhoş olmayan sarhoş gibi hissediyordum gözlerimi açmaya çalıştım ama açamadım . Ne olduğunu anlamamış korkmaya başlamıştım çünkü anneme babama ve jungkooka ne olduğunu düşünüp duruyordum.yanımdaki hemşire ise uyandığımı gözlerimden olmasada hareketlerimden anlamış olacak ki doktor bey diye bağırarak yanindaki telsizi konuştu " hasta uyandı doktor bey" böyle dediğinde anlamıştım hastanede olduğumu en son kaza yapmıştık ve ben ailemin durumunu merak ediyordum

Merhaba ben canan ilk defa kitap yazıyorum ve bu ilk seferimde shipim vminkook olsun istedim çünkü Wattpad de vminkook ficleri çok az bir sayıda bu yüzden ve bu shipi seviyorum beğenirseniz oylamayı unutmayın ve yorum yazınki eksiklerimi göreyim teşekkürler