Ik richt mijn ogen weer op het publiek en zie mijn gezin daar gebroken staan. Ik ga snel met en schouders recht op staan en zet een brede lach op. Ik was alweer vergeten dat ik dat moest doen. 'Welkom allemaal, fijn dat jullie hier allemaal zijn gekomen' begint gabri. Alsof ze hier vrijwillig zijn gekomen, ze zijn gedwongen. 'Ik wil jullie voor stellen aan onze nieuwe helden.' ze duwt me naar voren en ik laat mijn hand naar boven gaan. Ik begin langzaam te zwaaien en een man van dorp 0 steekt ze duim naar me op. Thom kijkt snel naar mij en dan naar de man en begint ook te zwaaien. Al die ogen, al die mensen die je kent. Iedereen ziet hoe ik hier op het podium sta en gewoon sta te lachen alosof het de beste dag van me leven is. De kinderen uit me klas, me straat en al de leraren staan me gescrokken aan te kijken. 'Hier zijn macey eldon en thom woods. Jady woods.. Ik weet het weer, hij woonde vroeger naast me ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien.. Daar ga je dan. Daar is ie weer. Dan het liefst nog dood gaan in zijn armen! Er word tegen me gepraat maar ik reageer niet. 'Macey? Macey?' ik schrik op uit me gedachten en kijk op. 'Wat?' ze beginnen op het podium allemaal te lachen zelfs thom. ' hoe je het vind.' en jahoor die vraag die ik juist niet wilde beantwoorde. 'Uh, ik uh.' ja en nu wat moet ik nu zeggen? Ik staar het publiek in en word zenuwachtig. Jady is nog steeds nergens te bekennen en ik raak in paniek. Ik zoek naar de blik van mailo en als ik die gevonden heb kom ik weer op adem. Ik glimlacht een beetje. 'Nou, liever had ik het niet gedaan, maar het moet.' zeg ik stug. Gabri lacht naar me en dan geeft ze een soort teken. 'Daar gaan ze dan onze helden.' zegt ze weer lachend. De man die naast thom stond pakt mijn hand en ik loop met hem mee. Als ik wegloop en geklap hoor -omdat ze moeten klappen- kijk ik achterom naar de plek waar me klas staat en kijk heel wanhopig naar hana. Ze vangt me blik en rent het publiek uit. Ze word tegen gehouden door bewakers 'HANA' kan ik er nog net uit brengen als de grote deuren dicht slaan. Ik kijk naar de deur terwijl ik naar de kamer word gebracht. Ik zit op een stoel als mailo, melano en me moeder binnen komen. 'Macey, ik ga je missen.' ik geef mailo een knuffel want hij begint te huilen en melano ook. Ik ga op me knieën zitten en pak zijn hand. 'Je komt toch wel terug he?' 'ik zal m best doen' ik geef hem een knuffel en hij klemt zich vast, mailo pakt hem op en zet hem op zijn arm. 'Ik hou van jullie' ik heb een kleine glimlach die heel snel verdwijnt. Ik ga voot me moeder staan. 'Mam je moet goed voor melano zorgen, dat moet je beloven.' ze knikt. 'Niet huilen!' zeg ik streng. 'Je moet sterk blijven, maak je geen zorgen om mij ik red me wel.' ze knikt en geeft me een knuffel. De deur gaat open en er komt een bewaker binnen. 'Je tijd is om' en hij trekt me mee. 'Nee, ik mag nog afscheid nemen van jady!' maar hij blijft me mee trekken. 'NEE STOP, JADY! LAAT ME LOS!' in de verte zie ik hem aan komen rennen ik word in de trein geduwt en de deur schuift dicht. Ik klem me handen tegen het raam en jady doet hetzelfde aan de andere kant. 'JADY, JADY!' ik blijf maar roepen en de tranen rollen over me wangen. De trein begint te rijden en ik hou me handen tegen het raam geklemt. Ik zie hoe ik steeds verder weg rijd. Ik weet nu pas wat ik voor hem voel, ik ben verliefd op jady. Ik laat me handen van het glas glijden en loop door de trein. Het is zo mooi, zo modern. Ik kijk om me heen en laat me dan op een stoel zakken. Ik leg mijn hoofd op de rand. Daar gaan we dan opweg naar dorp 0. Opweg naar de arena, opweg naar de dood waar ik niet onderuit kan komen. 'Gaat het?' ik schrik op en kijk naast me. Thom is naast me gaan zitten en kijkt bezorgt. 'Ja, i'm fine.' zeg ik droog en begin voor me uit te staren. Ik sta op en loop naar de kamer waar ik vannacht moet slapen. Ik plof neer op mijn bed en staar naar het plafond. De trein gaar heel snel maar je merkt bijna niks. Ik val langzaam in slaap.
Ik ren door het bos en loop tegen iedere boom aan die ik tegen kom. Waar ben ik? 'Macey macey' ik hou me vast aan een boom en kijk vooruit. 'Jady?' ik probeer te rennen maar zit vast aan de boom. 'JADY' roep ik zo hard als ik kan. Hij pakt ineens een mes en ragt me neer. Ik schiet overeind en kijk om me heen. Ik ben buiten adem en me hart klopt zo hard dat ik bang ben dat ik een hartaanval krijg. 'Macey?' ik kijk naast me. 'Thom?' 'sorry ik wist niet dat je schrok.' ik lach. 'Nee maakt niet uit' ik ga op het randje van me bed zitten naast thom. 'Herken je me nog?' zegt thom voorzichtig. Ik kijk naar hem en blijf maar staren. 'Uh ja' zeg ik met neergeslagen ogen. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.' hij glimlacht. 'Herkende jij?' vraag ik rustig. 'Gelijk jou zou ik nooit vergeten.' ik kijk hen vragend aan. 'Ik was verliefd op je' ik word verlegen dus ik sta op en loop de kamer uit. Ik kijk achterom en thom ligt nu op het bed. Ik had wat moeten zeggen. Ik loop verder en kom de kamer binnen waar ze het eten al klaar zetten. Ik heb totaal geen honger wat ik best raar vind van thuis moet je strijden voor je eten. Ik loop me kamer weer in en thom is ineens weg. Ik kijk in de spiegel, me haar zit opzich best in de war. Ik trek het strikje eruit en maak een staart. Ik loop mijn kamer uit en klop op de deur van thom. 'Ja?' hoor ik vanuit de kamer, ik doe voorzichtig de deur open, loop de kamer in en ga tegen de deur staan. Hij kijkt me aan. 'Sorry ik had wat moeten zeggen.' hij knikt. 'Maakt niet uit.' hij loopt naar me toe en pakt het lintje uit me hand. Hij strikt het aan me staart. 'Je moet er wel netjes uitzien he' zegt hij met een knipoog. Ik glimlach en kijk in de spiegel. 'Komen jullie eten?' hoor ik gabri zeggen. Ik sta op en loop naar de kamer. Dat eten ruikt heel goed. Ik schuif de stoel naar achter en ga zitten, er worden allemaal dingen op me bord gelegt. Ik begin netjes te eten en moet me echt inhouden om niet zo onbeschoft te gaan eten. Ik kijk even uit het raam en zie allemaal lichten. 'Is dat het?' vraag ik. Gabri en de man knikken heel overtuigent. Ik sta op en loop naar het raam, tom komt naast me staan. Het is zo mooi. Hier zijn we dan dorp 0. De deuren gaan open en ik loop de trein uit. Ik zie een jongen staan die heel erg op jady lijkt. 'Jady?' hij kijkt me verbaasd aan en ik loop maar snel verder. Het is hier allemaal zo mooi. We lopen een gebouw in. Die lampen en dat tapijt, ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Ik stap een deur in en als de deuren sluiten en ik wakker word uit me dromen besef ik dat ik in een lift sta. Maar ik heb claustrofobie.. Ik hou me vast aan een stang en val bijna om van de zenuwen als de deuren open gaan ik ren een kamer in. Mijn mond valt open zo mooi. De man die ook al in de trein en op het podium bij tom stond komt naast me staan. 'Ik ben gabor' zegt hij met een zware stem. Ik kijk omhoog ik knik met een glimlach en geef hem een hand. 'Macey.' zeg ik terug. 'Ik breng jr naar je kamer.' ik loop achter hem aan. Hij doet een deur open en ik loop naar binnen. Grote tv, groot bed. Alles was ik wil. Dit is geweldig, voor 2 dagen.
